Hepimizin hayatında illaki rüzgârlar esmiştir. Ara ara tatlı lodoslar, bazen sert poyrazlar... İçimizi ferahlatan ılık rüzgârlar, zaman zaman ruhumuzu titreten sert rüzgârlar olmuştur muhakkak. Nadiren de olsa sert fırtınalar, dev kasırgalar da olur. Yakıp yıkan, talan eden, hiç geçmeyeceğini sandığımız, dindikten sonra da bir oh çektiğimiz kara bulutlar dağılır ve her sabah güneş inatla doğmaya devam eder. Bilirsiniz ki gecenin en karanlık vakti, sabaha en yakın vaktidir. Çünkü sabredip fırtınanın dinmesin

Kader, alın yazısı, yaratıcı tarafından bize sunulan mıydı? Yoksa biraz da bizim elimizde miydi? Kaderi değiştirebilmek, başarı tesadüf olur muydu eğer biz çalışmazsak? Güçlü olmak ne kadar yakışıyor insana, dik durabilmek, kaderini seçebilmek. Gözlerindeki hüznü saklayıp da güneşi kalbinde hissedebilmek. Saklı mıydı mutluluk, incirin çekirdeğinde, cevizin kabuğunda, kırgınlığın öncesinde, barışmanın sonrasında? Eteğimizdeki taşları dökerken cesurca, ellerimizden kayıp giden mutluluğa dur diyebilmek... Sıms