Hayatım sanki başkalarının eline geçmiş gibi bir o yana bir bu yana
savruluyorum…
Ne kadar kaçmaya çalışsam o kadar içine gömülüyorum…
Yarın hiçbir şey değişmeyecek… Bu akış böyle sürüp gidecek…
Ya da hiçbir şey eskisi gibi olmayacak…
Hayatlarının sonuna dek unutamayacakları o çığlıkla, yürekleri bir kez daha dağlandı çocukların… O gün bir kez daha anlamıştı Tıfıl, ne kadar çok acı çekerse o kadar acı, duyulmaz oluyordu…
Hayat, kendi kurallarıyla oynamak isteyen cesur yürekler için fazla acımasızdı. Her yerin kendine göre kuralları, kanunları vardı. Tek başına, kendi inandığın gibi özgürce yaşamanın bir yolu yoktu işte..
Kime ne yapmıştım? Neyin bedelini ödüyordum? Bir pislikten kaçıp başka bir pisliğe nasıl yakalanıyordum? Yaşadığın hayatı sen mi seçiyordun, Yoksa hayat mı seni seçiyordu, Bilmiyordum…
