“Uzun zamandır hayatın anlamını çözmenin çok acı çekmekten geçtiğini düşünüyorum. İnsan ne kadar acı çekerse o kadar farkındalığı artıyor. Hele ki yaşadığın evden en az bir cenaze çıktıysa, ölümü bu kadar yakından görmek “ölüm” konusundaki farkındalığı maksimum düzeye çıkarmak için yetiyor da artıyor. "Ölüm bir eve girince sağ kalanları da biraz öldürüyor” der Peyami Safa. Bu cümleyi ilk okuduğumda ne demek istediğini anlamamıştım. Haklıymış… Yüreğinizde taşıdığınız rengârenk acıları “Olsun ama benim gökkuş

Mutlu mu Son? 2 - Aden Kitap Açıklaması Yazmak; tıpkı bir hastalık ya da bağımlılık gibi, damarlarında dolaşan kan gibi her zerrene fütursuzca işlenir. Tıpkı duygusallık ve hissizliğin zıtlığı gibi ölene kadar yazmak isterken tek bir cümle yazmak istemezsin. Yazarlık doğuştan gelen bir yetenek diyenleri şimdi daha iyi anlıyorum. Fakat bence sadece yetenek değil, aynı zamanda kanını emen bir canavar gibidir. Yazmadığın her saniye kanın çekiliyor, ruhun bedenini terk ediyor gibi hissedersin. Kâğıt ve ka

Canın bir daha yanamayacak kadar acı çektikten sonra gelecek mutluluk ne işe yarar ki? Gelecek her zaman umut vaat edermiş, s**tir! Sorun şu ne kadar canın yanarsa yansın devam etmek zorundayız. Ya devam etmek istemezsek? Niye düştükçe ayağa kalkmak zorundayız ki? Bunun sonu nereye varacak? Annen ölsün, annen ölsün, baban ölsün, en yakın arkadaşın ölsün, ama sen ayakta kal... Peki eline ne geçecek? Hiçbir mutluluk bu acının karşılığı olmayı hak etmiyor. Artık o kadar da önemli değil devrik cümleler kur, i