“Başıboşların haydutça yaşadığı, sadıkların pervasızca nefes aldığı her zamanki gibi sessiz ve ıssız vakitlerdi. Kimsenin hiç kimseyi yaptığı şeylerden ötürü sorgulamaya yeltenmediği, kimsenin hiçbir şeyden rahatsız olmaya tenezzül dahi etmediği oldukça enteresan senelerdi. Şayet o her kimse kapana kısıldığında, kendisinin de onlar için sessiz kaldığı kimselerin en az kendisi kadar kimsesiz olduklarını daha iyi idrak edecekti. Zira bu kimsesiz kimseler adilane bir yaşam için icrai bir eyleme kalkıştıklarınd