Modern Türkçe yazında, romantik polisiye eşine az rastlanır bir tür. Reha Mağden, Yazgıların Tableti ile bu türü canlı tutmakla kalmıyor; nostaljik hafiyeliğiyle, iki insanın arasında başlayan her şeyi hikâyeleştiren anlatısıyla yeniden aramıza karışıyor. Ezcümle: Murat Davman geri dönüyor, iyi ki dönüyor... Merak sahibiydi Reha. Merakı oburluk düzeyindeydi. Sınırı yoktu. Bir meyhanede mesela, beni dinlerken aslında yan masada bir kadınla bir erkeğin konuşmasına kulak kabartırdı. Aslında Reha, hikâye yazmay

Reha Mağden, Cehennemde Bir Şehit yayımlandıktan kısa bir süre sonra aramızdan ayrılmıştı. Kitabının yeniden gözden geçirilmiş baskısıyla bir kez daha aramızda. Onun hikâyeleri, yaşamın en ufak ayrıntılarıyla bezenmiş güncel bir anlatı adeta. Olayın sıcaklığını duyumsatan, ama bu sıcaklık içinde hayalini eksik etmeyen bir güncellik gösterisi. En başta, iki insanın arasındaki en saf çelişkiye düşülen notlar. İnsanı düşüncenin merkezine alan bir hikayecilik. Cehennemde Bir Şehit, sıcaklığını hâlâ koruyor; d

Bu hikayeler, bir çaresizlik ifadesiyse, aynı zamanda bir amaç arayışını ve bazıları da başka tür kader dolanımlarını İfade etme kaygımdan yazıldı. Hepsinin ortak yanı, Yusuf un kuyusu kadar derin iç dünyalarına nüfuz etme çabasından ibarettir, bunun için yazıldı. Kötü bir insan olmayabileceğimi anlatmanın bir yolu olarak seçildi bu yazı macerası. Burada kendim neredeyim? Murat Davman mı benim, yoksa adı söylenmiş ya da söylenmemiş Yusuf lardan biri mi? Beni tanırlar... Hem sanat, arınma olduğu ka

Kendisi hakkında ne düşündüğünü sorma cesareti bulduğumu hatırlıyorum; dedim ki: "Bu arkadaş sohbetinden hoşnut olup olmadığın, yüzünde değişmeyen şu gülümsemeyle ölçülebilir mi ki?" "Hiç düşünmedim," dedi. "Yalnızken de gülümser misin ve bu daha mı içten olur, mesala?" diye sordum bu defa. Sustu ve somurttu. Arkadaşları, közde kebaplar, söğüş kokulu domatesler, söğüş beyaz soğanlar, buzlu cacıklar getirirken, birden konuştu: "Bütün mesele, evet, haklısın ihtiyar, tırtıl ile kelebek arasındaki fark. K

El öptüm, sokağa çıktım. Ardımdan kapının kapandığı evde, çocukluğumdaki uzletin ağır mirasından kurtulma imkânını terk ettim. Sonra bir meyhane bulup, oturdum. Gündüz vakti, kimse yoktu ki, iyi giyimli, ılık yüzlü biri içeri girdi. Ayağı, geçmişini zarif ve mütevazı bir armağan olarak taşırcasına aksıyordu. "Benimle için," diye seslendim, sesimi ona yakıştırıp, abartmadan. Karşıma oturdu, söyleştik. At resimleri yaparmış, koşan atlar, uçan atlar... "Ben sur dışında büyüdüm de," dedi, burnunu bardağına g

x