Bir sepet dolusu bu karma öykülerim bir yarışmadan çıkmıştı. İzmir'deki bir yarışmaya yayıncı yazarın daveti üzerine katılmıştım. Açık adıma üçüncülük ödülü verilmişti 2000 yılında. Genel okura ulaştırabilmem yıllarımı aldı. Toplumcu bir yazar olarak hep yaşamın içinden yazdığım için her biri bizden bir anlatı. Keyifle okuyacaksınız, biliyorum.

"...İçimde birikenleri atabilmek doyasıya. Bu ağır yükten kurtulmak öylesine hafif... Rahatça soluklanmak oksijen yüklü... Dirilmek, dinlenmiş açmak gözümü dünyaya bir yeni uyanışla. Kendine gelmek yeniden! Merhaba hayat: Sen varsın. Ben de varım. İşte yaşıyoruz. Hayat pırıl pırıl, ben pırıl pırıl. Parlamış dingin."

1- yıldızlar ülkesi 2- yeni üyeler 3- deniz ülkesi 4- ormanın neşesi 5- uzay düşleri 6- annemiz ve süt 7- barış ormanı 8- bilgi tüneli 9- mutlu çocuk 10- su 11- sihirli toprak 12- yaramaz sıpa

Düşleri tekti Yolay'ın. Umudu tekti. Böyle düşünür, böyle dillendirirdi usundan geçenleri. Tek dostu annesi Umay'dı. Yüreğini paylaşan, fikirlerine ortak olup tartışan bir devdi o! Masalların zor yenilen kötü adamına inat yenilmez bir güçtü. İyi ki vardı. Annesiyle attığı her adımda biraz daha büyüyordu Yolay. Ne o ne de annesi varsıl dünyanın bireyleri değillerdi. Ancak, yürekleri de isimleri gibiydi. Ayistan'da yaşıyorlardı. Bu ülkede tüm isimler Ay'la başlardı: Aygül, Aycan, Ayten, Aygün, Aygüzel, Ayhan.

"Derya, Çağlayan'da Coşkun'la Deryaları çoğaltmıştı el ele vererek sevgi yolunda... Düşüncenin yolu bir olduğunda barışı sağlamak için; düşüncelerle varsıllaşmak gerek! Böyle çoğaldı uçurtmalar, böyle çoğalttılar uçurtmaları... Renkler dans etti evrene gülümseyerek. Önce aile, arkadaş ve sonrası ailelerle gelecek arkadaşlıklar... Kalkınmanın yolu ille de dayanışmak. Derya, Nevra ve Ülkü ve Ümit ve anneler... Yuvaları varsıllaştıran kucaklanmış çocuklar; onlar bir toplumun temeli iken –evreni güzelleştirecek

Sırt üstü uzanıp eller ensede düşünmeye soyunduğumuzda; ayaklarımızdır üst üste dinlenmeye çekilen uzuvlarımız. Baş yönettikçe şekil bulur ayaklar. Ya mola verir; yeni yollara hazırlanmak üzre, ya hızla adımlar kararların doğrultusuna koşutlu... Sağlam kafaların taşıyıcısı ayaklarımız ışıklı yollarda ilerledikçe kalkınır bir toplum. Anne-babayla gelişen çocuk, iyi bir eğitimle yönlendirildiğinde ışıldayacaktır gelecek! Ayaklar bakım ister, doğru beslenmiş beyin ister. Var olması gereken tüm bu değerle

Beşir ve Cengiz eğilerek yanaştılar. Muharrem onları tilkiye benzetti. Kıkırdarken eliyle ağzını örtüp omuzlarını kıstı. Poşetin ağzını açtığında aynı anda ellerini daldırdılar. Yakaladıklarından bir parça bölüp birbirlerine uzattılar. Kıtlıktan çıkmış gibi homurtuyla yediler. Nasıl da acıkmış olduklarını anımsadılar. Kocaman ısırdıkları peynirleri çikolata yiyormuş gibi keyifle çiğnediler. Yiyeceklerin hepsini bir anda bitirmişlerdi. Sözleşmiş gibi soluk verdiler. Boşalan poşeti düzeltip katlayan Muharrem

Hepsinin öyküsü belleğimde anılarıyla. Hiç düşündünüz mü ayaklarınızın da bir yaşam öyküsü olduğunu? Şöyle sırt üstü uzandığınızda, ayaklarınızı üst üste koyup düşlere dalmayı... Ayaklarınızın da yaşama hakkı olduğunu hiç düşündünüz mü? Ben düşündüm. Ellerim ensemde sırt üstü uzanıp ayaklarımı üst üste koyduğumda... Düşünürken de düşüncelerim başka yöne akmasın diye ayak parmaklarımı oynatırım. Konu ayaklar olunca; onların da hakkını yememek gerek. Hülya Tozlu'yu bir grup yazarın kültür gezisinde tanımıştım