İçimde yanıyor sanki Korku şehirlerinin ışıkları, Sinmişim bir köşesine ömrün Mahzun ve hüzünlü. Hep gelir mi kaybettiklerin Geceleri? Sığınacak limanları Kavurur mu rüzgârlar Eksiliyor bir şeylerim, Hiç getirmiyor dünü. Gözlerim, Boşlukları çiziyor Çoktan bitmişim haberim yok. Sevincin adını koyamadığı, Ben yaşıyorum bu hüznü.

Geçmişten günümüze yaşamış muteber şahsiyetlerin yaşam derinliklerine inmek en büyük arzum ve özlemim olmuştur. Bu yüzden araştırmış olduğum hayat hikâyelerinin derinliklerine indiğimde en büyük hazzı almışımdır. Çünkü bilirim ki o değerli hayat örnekleri insanlık için yol gösterici ve aydınlatıcı birer hayat metinleridir. Bir meşale gibi karanlıklarımızı aydınlığa çıkarır ve yol gösterir. Yaşamın her kıyısında; “Öğretecekler bir şeyim yok, öğrenecek çok şeyim var” felsefesinin anlam deryasında bulmuşumdur

Bu halk Pir Sultan Abdal’ın, Karacaoğlan’ın, Dadaloğlu’nun, Mustafa Kemal’in, Nazım Hikmet’in halkıdır; bu halk Ahmedê Xani’nin, Mele Cizrevi’nin, Feqiyê Teyran’ın halkıdır. Büyük destanlar ülkesinin iki büyük halkıdır Türkler ve Kürtler. Binbir çiçekli bahçenin rengârenk çiçekleri gibidir Anadolu’daki tüm halklar! Yaşar Kemal