Kayalara sıkışıp kopan ayağımı kurban ettiğim denizler Kadir kıymet bilirse aşarız bu kabusu, kandırırız tanrıyı. Bu uğursuz dua etkisiz olur. Büyü bozulur ve öfkesinden kızaran güzeller güzeli Medusa kollarımda uyur Yalnızca bir gece için. Okşarım 41 saçını da… 41 kez zehre banarım elimi, ekmeğimi. 41 kere maşallah! Musluklara kuş çağırırım. Boğarım tüm yılanları; kovulmuş şeytandan kaçarım. Susar dua, geri çekilir. Söner kandil. Iskalar ölüm ve dua. Iskalar kavim. Geçer bu gece, geçer bu mevsi

Annem “kırma” bir kadındı. Kırılanlardan. Kırılarak kurtulanlardan. Kırılarak yaşamayı başaranlardandı, saklananlardan. Ki duyguları, anıları bile başka şekilde yoğrulup mayalanmıştı, tatları değişmişti. Devşirilen, unutturulan, ruhu sökülen tüm diğerleri gibi. Kendi hatırlamıyordu bile. Korkusu gözlerinde aryalar inletmişti oysa. Yeri göğü çınlatmıştı. O hatırlamıyorduysa da ben hatırlıyorum; koynunda değil karnındaydım üstelik.