Hayallerim bile hayal şimdi. Olmaya çalışmaktan ve olamamaktan ibaretim. Her güne aynı senaryo ve aynı replik. Benim yolum da başka yokuşum da. İki oda arasında serilmiş bir halinin çıkıntısı benim yokuşum ve yok oluşum. Yapamam, gidemem ve yürüyememden ibaret cümlelerim. Oysa ben otogarlar arasında bitmez bir yolu yürürken Burhaniye'ye yolu düşmüş, oraya yerleşmiş, oralı olmaya doğru doğacak çocuklarıma isim koymustum. Sahi ben bir ara mutlu olmuştum.

Susmak istiyorum ama sessizliğim bir çığlık gibi peşimde. Sokak şarkıcıları, kaldırım taşları, ayakları suya değen yoksul bir çocuğun gözyaşları, çığırtkan bir yalvarışı izliyorum puslu camdan. Her birine ait hissediyorum kendimi, ey beni benden eden ayaklarım nerelerdesin şimdi?Balıkesir Devlet Hastanesi ameliyat için uygunmuş, ambulansla gelmişiz. Birisi dizlerime dokunduğunu söylüyor his yok, bacaklarıma vuruyorlar his yok, ayaklarıma vuruyorlar his yok, beni hemen ameliyata alacaklarmış. Belim kırılmış