“Adil… Basık burnuna, kısmen dökülen saçlarına, kaşındaki faça eşlik ediyordu. Elinde tespih vardı. Sabretmenin önemini bilirdi aslında ancak o tespih, gardaş dediği bir abisinden hediye gelmişti, o yüzden taşıyordu. Ağır ağır ve emin adımlarla yürürdü çünkü acelesi yoktu. Zaten zamanında aceleci davrandığı için dökülmüştü saçları. Uzaktan görseniz kim bu yabani derdiniz ama Adil göründüğü gibi değildi. Herkes gibiydi… Sivri davrandığı zamanlardan hatıra olan façasıyla limoniydi. İstemiyordu onu yüzünde. Ge