Tüm anneler için… Sizin de annenize benzeyen benim annem için…

Kaç çeşit insan, kaç çeşit gün batımı, kaç çeşit ayrılık, kaç çeşit gözyaşı, kaç çeşit doğum ve belki de ölüm varsa işte o kadar farklı şiir vardır. Hepimizin içinde söylenmeye hazır, patlayacak bir silah gibi (ki kurşunu namlusuna sürülmüştür) dizeler vardır. Kimi söver, kimi güler, kimi susar. Susmak nasıl bir şiirdir? Beklemektir işte son dizeyi uydurmak için bir önceki heceye. Saatlerce, günlerce, aylar hatta yıllarca bir şiiri tamamlamaya çalışan şairler var. Ben kendimi bu grupta görmediğimden hızlıca

Edebiyat derslerinde uzun kompozisyonlar yazardım. Aklımdakiler bitmeden kâğıt biter, ben de Metin’den alırdım. Tabii ücreti karşılığında… O zamanlar kitabıma önsöz yazacağım aklıma gelmezdi. Aslında hiç gelmedi. Hep sordular, nasıl yazıyorum? Bilmem ki; bazen “bir genç kadını” seviyorum, bazen özlüyor, bazen sinsice küfür ediyorum. Nefes alır gibi, uykuya dalar gibi, doğal, içten, belki de hepiniz gibi yazıyorum. Rahmetli Meral Özkoçak güldüğünü belli etmemeye çalışarak okurdu yazdıklarımı. Şimdi anlıyorum

Bir ip,Düğümlenmiş kendi içinde...Zavallı halat kimbilir kaçıncı liman,Bulamadın aradığını.Hep ayırdılar seni kıyıdan,Şu yuvarlaklar gözyaşların mı?Bu da kalbin galiba, kırış kırış.Nasıl geldin bu hale, bir ucun sudaÖteki...Sahi öteki nerede?