Kalbiye, sıradan bir kadının intikam alma düşüncesiyle yola çıktığında yaşamları nasıl değiştirebileceğini gerçekçi bir dille anlatıyor. Yaşadığımız çağda kurulan toplumsal düzenin temellerini sarsacak kadar açık sözlü, ironik, yakıcı ifadelerle, güzellik, aşk, evlilik, aldatma ve sadakât kavramlarıyla çağın ahlâk anlayışına ayna tutuyor. Zekiye Yaldız’ın kaleminin ucundaki o sıcak üslupla zaman zaman Kalbiye’yi yersek de onu anlıyor ve hak veriyoruz. Yer yer bir iç dökme gibi okuduğumuz roman, çarpıcı sonu

“Hiç kimse beni yakalayabilecek kadar sevme sabrını gösteremezdi, annem dâhil.” “Sevgisiz kalmak ya da diğerlerinden daha az sevildiğine inanmak, bir çocuk için cehennemdir. İşte o cehennemde büyüyen çocuk kendini suçlar. Kendini suçladıkça suçluya dönüşür. “ “Acıların en beteri vicdan azabı derim. Diğer hepsinin yeri bellidir de vicdan azabının sabit bir yeri yoktur. O yüzden teşhisi zor bir hastalık gibi, gezen bir ağrı gibi zor tespit edilir.” “Kuşun kalbidir bize kanat çırptıran.” Zekiye Yaldız’a

UTANGAÇ MOR, arsızlığın geçer akçe olduğu bugünün dünyasında utanmayı unutmayanlar için yazıldı. Corona günlerinde hastanede çalışan bir hemşirenin sevdikleriyle vedalaşamadan ölen hastasını anlattığı dokunaklı bir öyküyle başlıyor kitap. Sonra hastane koridorlarından çıkıp fabrikaların makineleştiremediği işçi kadınlara kulak veriyoruz. Üne kavuşmak için zengin sevgilisiyle gizli aşk yaşayan şarkıcı kızı tanıyoruz. Ölüm döşeğindeki kocasını eczacı çırağıyla aldatan kadını da giden sevgilisinin ardından kuş