“Ölüm, insanlık şemsiyesi toprağa gömüldüğü zaman, rüzgâra binip sağanak olacak ve tüm insanlık ters şemsiyelere sığınarak ölümden kaçmak isteyecek. Rüzgâr, kucağındaki ölümle beraber ters şemsiyelere sığınmış insanların omuzlarına basarak açık penceremden içeriye süzülecek. Ters şemsiyeye sığınmış insanlar, şemsiyelerindeki hava deliklerini görüp rüzgârı kovalayacaklar. Bunu fark eden rüzgâr, daha önce açık bıraktığım sokak kapısından çıkacak ve ölümü odamda unutarak yağmura karışacak. Yağmuru göre

Polis kalabılığı dağıtıp ambulansa çıkış yolu açtı. Ambulans beraberinde getirdiği çığlığı yanına alarak ana yolda gözden kayboldu. Sansar, kalabalık dağılırken ceketinin iç cebinin yırtık olduğunu fark etti. Bir yüzünde kroki çizili olan ve not aldığı kağıt üzerinde yoktu. Etrafına bakındı bulamadı. O sırada ayağına bastığı genç ile göz göze geldi. Genç alaycı bir sırıtışla uzaklaşıyordu. Sansar üzgündü. Taş kulenin avlusuna geçti. Yerde yan duran ve içine yağmur suyu birikmiş pembe benekli küçük beyaz şem

Sırf dikkatim dağılsın diye, kapının buzlu camını tutan macunları sökmüştüm. Sadece ince ağaç çivilerin desteğine terk edilmiş buzlu cam, onun arkasından kıkırdayarak sallanır, ikimizin de ilgi odağı olurdu. Camdan bir bağımız vardı. O kadar ince, o kadar kırılgan bir bağdı ki bu, hiçbir şiddet, öfke, sevgi tanımlayamazdı bunu. O, odanın dışında iki gözyaşı ile dingin bense dikkati dağılmış, üzgün olurdum. Her baba ve kızı gibi farkına varırdık gayretlerimizin yetersiz olduğunun.