“Her bir çadırın içinde, hasret çeken gözlerin düş kırıklığına uğradığı bir mülteci kampı vardı. Kamptaki her çocuğun, ekmek yiyebilmek için bir on gün daha beklemesi gerekiyordu. Bu gecikmenin müsebbibi, önünde siyah bir heyula gibi duran, yaptığı pazarlığın nereye varacağı konusunda endişelenerek ayaklarını çamurun içine batırıp çıkaran Ebû Semîr’di. Bir de un istiflerinin önünde, kir pas görmemiş avuçlarını ovuşturup küçük mavi gözleriyle gülen Amerikalı…”

Adamlar ve Tüfekler Üstat Ma‘rûf: - Fırsat kolluyor. Şu küçük alanı görüyor musun? Lanet olası bir makinalı tüfek Yahudi mahallesindeki yüksek bir binanın çatısından bu alana hâkim noktadan bakıyor. Dün bir adam öldürdüler. Bugün nerdeyse bir çocuğu öldürüyorlardı. Sabahın erken saatlerinde üç kediyi vurdular. - Kedi mi? - Evet, makinalı tüfeği kullanan kişi bize sizden hiç kimse kurtulamayacak mesajı vermek istiyor. Çok iyi nişan alıyor, yarım kilometreden belki de daha fazla uzaklıktan kedileri vuruyor.

Bizim Olmayan Âlem Sadece tüfeğin gerektiği bu kıyamet gününde kime vermişti tüfeği? İnsanları ancak ve ancak bir tüfekle kurtarabilirdin bu tufandan. Bir kurtuluşun kıyısına götürebilirdin onları yahut şerefli bir ölümün kıyısına. Bu yüzden bu boğucu fırtınada şey yapmaktan başka çaresi kalmamıştı… Ne yapmaktan başka çaresi kalmamıştı? Çıldırmaktan başka çaresi kalmamıştı tabii. Doğrusu firar etmeyi hiç düşünmemişti. Ne delirmeyi seçti ne de kaçmayı. Geriye ölüm kalıyordu. Ölüm, savaş boyunca en ön safta

Gassan Kenefânî 1936 doğumlu, Filistinli bir gazeteci. Daha çok öykücü ve romancı olarak biliniyor. Henüz otuz altı yaşında iken Beyrut’ta, İsrail ajanları tarafından arabasına bomba konularak şehit edilmiş. İsrail devleti, “kaleminden başka silahı olmayan” bir öykü yazarından ne istemiş olabilir? Roman ve öykü yazmak, siyasi bir mekanizmayı neden bu kadar rahatsız eder? Bu soruların cevaplarını elinizdeki öyküler toplamını okuduğunuz zaman bulacaksınız. Yazar, Filistinlilerin kendi coğrafyalarında bir esir

Çırpınırken doktorlar etrafında ona bakıyordu. Yatağın yanı başında asılı hasta kartını karıştırdım. Odamdan onun odasına süzüldüm, orada durdum. Doktorlar ölüyü kurtarmak için boş yere çabalıyorlardı. Kartı okudum: “İsim: Muhammed Ali Ekber, Yaşı: 25, Ummanlı.” Sayfayı çevirdim: “Kan kanseri”. Zayıf esmer yüzüne, geniş ürkünç gözlerine ve titreyen mor menekşe deniz gibi dudaklarına bakmaya başladım. Gözleri döndü,̈ üzerimde sabitlendi, benden yardım istiyormuş gibi geldi bana. Peki, niçin? Her s