Işığa hasret kalmış bir kentin yıkıntılarını andırıyorum. Uğultu gidiyor, karanlık gidiyor, annemin sesi... Geçen senelerdi, “kahvaltı hazır,” demiş ve gitmişti, sesini bu dünyaya bırakıp. Bense kalmıştım bu dünyanın küflü yaşantısında. Bir bardağın dibinde kalan çay gibiydim, soğuk ve acı. Bir konuşmada kırılan pot, anksiyete ataklarında beliren distopik kaygılar, bir şiire eklenecek kelimeyi yıllarca arayan bir şairin çaresizliğini yaşıyordum. Bir söz gelir hatırıma, kâğıt kalem telaşına düşerken, açı