Teknolojiyi kullanma biçimimiz bize artık faydadan çok zarar verirken, hayat sürekli bir “koşma” hali ile akıp giderken, zorlayıcı haberler, belirsizlikler, kaygılarımızı mütemadiyen tetiklerken, kendimize bakmayı unutuyoruz. İnsanlığın en büyük rehberi olabilecek duygularımızı susturuyoruz. Zihnimizin içindeki kaosu dindirmek için geçici çözümlere sığınıyoruz. Kaybettiğimiz anlamı aramak yerine, kendimizi uyuşturuyoruz. Eğer doyumlu bir hayat yaşamak, kendimizin daha gerçek bir versiyonuna ulaşmak gibi der