Rüzgar dudakları üzerinde gördüğünüz o ney, Benim sevgimin sarılı endişesidir, Acılardan delik deşik olmuş! Benim yerime, 'Ney çalmayı bilmediğim için' Rüzgar çalıyor! Akşamları gözüken Ve günbatımı vaktinde gördüğünüz o pembe renkli kuş da Yalnızca gelir, gider Ve kanatlarıyla yazar, O başka bir kuş değil! 'Çünkü kuş sadece okuyor ve hiç bir şey yazmıyor' O benim, ben kendimim! Ya bir anda 'öykü'yü yağmurlaştırıyorum, Ya da 'düz yazı'yı günbatımı sarısına çeviriyorum, Veyahut 'şiir'i yıldız