“..Yeryüzündeki yaşamın son çocuğu insandır. “

Küsüm ben sana, küsüm ya; yine de yazıyorum işte. Safsın kızım sen, süzme saf. Çocukken de böyleydin, inatçıydın, hırçındın, kafa tutardın ona buna; az mı dayak yedin babamdan? Yine de en çok seni severler ya neyse; beni bir kere, evet, bir kere bile takdir etmediler! Almanya’lara gitti, gurbet elde kızımız, demediler. Her geldiğinde hediyeler getirir, en olmayacak işimizi bitirir, demediler. Varsa yoksa Ayşeleri, küçük kızları. Küçük kızları da küçük kız olsa; eke, sorumsuz, asinin tekisin sen. Yüzüğü attı

Uzakta bir eşek arısı. Yeni çıkmış kovanından. Öyle körpe ki... Kanatlarını yeni öğrenmiş, bacaklarını. Yaşam, genç eşek arısında kendini sınıyor. Dayanılmaz coşkular üflüyor nefesine, genç eşek arısı yaşama kanıyor. Yaşamla anlaşması var sanki: Bu dünya yalnız kendinin sanıyor. Belli belirsiz duyduğu bir koku, belirliyor yaşamdaki ilk amacını. Bir o yana, bir bu yana havalanıyor. Olmuyor. Ancak dairesel uçtuğunda kokunun yönünü belirleyebiliyor. Koku uzakta. Yaşamla yapılmış tek taraflı bir anlaşma: “Bu me

“….bir gün karşıma çıkarsa Perihan, O’na kendi elimle teslim ederim emanetleri. Yok, çıkmazsa karşıma, söz veriyorum, Allah ömür verir de yaşarsam, altmışıncı yaşımda anlatırım o yirmi beş tabloyu.”