Hiç, gel-git denizler içinde yüzen bir varoluşun; ufuk çizgisini konuşma çizgisi yaptığı sevda kıyılarında kalbi üç dörtlük atan; çağın çığlıkları ve çığları içinde siyah bir kar tanesi edasında yaşarken güneşin kollarından düşen asi bir hayat yolculuğunun ilk cemresidir. Türkay Nişancı’nın ‘Hiç’ adlı şiir kitabını henüz yayınlanmadan büyük beğeniyle okumuştum. Son yıllarda okuduğum en sıkı dosyalardan biri olduğunu gönül rahatlığıyla söyleyebilirim. Hem gelenekten beslenen hem çağdaş şiirin nüvele