Tıp gerçekten bir kütüphanedir, ama doğru biçimde okunması gerekir. Tıp tarihi, insan zekâsının hastalığa karşı verdiği kıyasıya mücadelenin tarihidir. Edebiyat tarihi de bu mücadelenin kaydını bazen roman ya da öykü, bazen de günlük, mektup ve denemelerle tutarak insanın hastalık ve ölümle nasıl bir ilişki kurduğunu yorumlamaya çalışır. Iain Bamforth tarafından derlenen, Charles Dickens'tan Franz Kafka'ya, Virginia Woolf'tan Susan Sontag'a, John Berger'dan Oliver Sacks'e uzanan bir yelpazeyle zenginleşen

"Tıp tarihi, insan zekasının hastalığa karşı verdiği kıyasıya mücadelenin de tarihidir aynı zamanda; hastalık ve ölüm, insanoğlunun ekmeğini ter dökerek kazanmaya başladığı günlerden beri onun en büyük laneti olmuştur." Dolayısıyla, edebiyatın da kendini bu serüvenin dışında tutması anlaşılmaz bir ihmalkarlık olurdu. Bunun için, beden-acıyı çeken ve şifayı arayan beden-, Antik Çağlar`dan beri insan zihnini hem meraka sürükleyip korkuya boğarak meşgul etmiş, hem de, bu niteliğiyle kütüphane raflarında kendis