Hayat hem gülmektir, hem de ağlamak!Editörlüğünü Semih Gümüş'ün üstlendiği Köprü Kitaplar koleksiyonunun 24. kitabını, çağdaş edebiyatımızın ödüllü ustalarından Sibel K. Türker yazdı. Dağılmış bir ailenin umut yaratmak uğruna ödediği bedelleri genç Ekin'in gözünden anlatan roman, zorlu bir Ankara kışında yaşananları resmediyor. Birbirini anlamanın, yüzleşmelerin ve sevginin sınırlarında gerçekçi bir hikâye anlatıyor. Sibel K. Türker, yazdığı bu ilk gençlik romanında yalın anlatımı ve zarif üslubuyla kal

Öyle ya, dalgalar olduğuna göre bir deniz de olmalı. Hepimizin kendi şehrini kıyısına kurduğu bazen mavi ve dingin bazen tehditlerle dolu karanlık bir denizi olmalı. Herkesin kurtuluşunu ya da yıkımını bulacağı bir deniz. Acaba ölüm de oradan mı gelir? Burada Kalmak, adından da anlaşılabileceği gibi, insanımızın bugün içinde bulunduğu ruh durumuna ışık tutan bir roman. Sibel K. Türker, her zamanki güzel Türkçesiyle, kahramanlarının iç dünyalarına yönelik bir kazıya girişiyor. Burada Kalmak'ın lise çağındaki

Bir ölünün gülümseyişi gibiydi incecik yüzünde açılmaya çalışan şey. Bir taşlaşmanın ifadesiydi sanki. Geri dönülmezlik taşıyordu, bu nedenle çabuk söndü, ince yüz içine çekilerek donuklaştı. Sabit bakıyordu, gözleri mıh gibi suratıma çakılı. Kaçınacak bir şey yoktu. Ama yine de uçurum görmüş birinin edasını taşıyordu. Bu ne mi demek? Belki sonra açıklayabilirim. Romana asıl gücünü veren dil yapısı. Hayatı ve yazıyı edebiyatın imkânlarıyla sorgulayan Meryemin Biricik Hayatı, parçalı kurgusuna rağmen, yakala

Benim Bütün Günahlarım, Sibel K. Türker okurlarının başucu kitaplarından biri. Yalnızca özgün anlatımı ve hikâyesiyle değil, okuru sürüklediği derin kaygılarla da yaşadığımız günlerin mutlak okunması gereken romanlarından. Romanın anlatıcısını, yaşamının iplerini tümüyle bırakmış bir halde, bir otel odasında buluyoruz. Yanında adeta cisimleşmiş, Sorum adını verdiği alt kişiliğiyle birlikte. Böylece daha ilk satırlarda kendimizi, bu romanın asıl kişisine, anlatıcı yazarına bitmek bilmez sorular sorarken bul

Tamam öldüm öldüm de, bir sor acaba yaşadım mı ben?" Sibel K. Türker'in yeni romanı Mecnun Kelebekler, bambaşka bir dünyanın diliyle yazılmış. Ev işlerine giden Filiz, bir markette kasiyerlik yapan kızı Nilay, Filiz'in ayrıldığı kocası tekel büfecisi İsmet ve Filiz'in arada bir oturmaya gittiği falcı Vedia... Ve aynı alt sınıf çevresinden yan karakterler... Sibel K. Türker, şaşırtıcı bir başarıyla anlattığı bu renkli karakterleri, usta bir ressam gibi, tüm renkleriyle, adeta nakşediyor. Mecnun Kelebekler,

Bu hikâyeleri bana yazdıran sadece efsunlu bahar havası değildir sanırım. Kime sorsanız aşk hakkında söyleyecek az çok bir şeyi vardır. Kış ya da yaz, bahar ya da sonbahar, fark etmez. Kimi karşıdır ona kimi de tarafında yer alır. Genelde tarifler, aşkın kalbimize doğru bildik bir yolculuk yaptığı ve bir süre sonra da bu yolculuğunu noktaladığı üzerine. Ben de bu konuda ne düşüneceğimi bilemiyorum pek. Bu hikâyeleri yazma fikri başta kolay gözükmüştü ama nasıl da zor olduğu sonradan anlaşıldı. Sibel K. Tür

Yakalandığımız bütün hastalıkların tek bir kaynağı vardır: hayatı sevme hastalığı! Bu amansız hastalığın tek çaresi ise kaybetme korkusunun aşılmasıdır. O zaman insan soyunun acıları son bulacak, diğer bütün terk ediş ve terk edilişler anlamsız kalacaktır. Şükran, ördüğü mavi kazak melankolinin içinden çıkıp kadınca bir direnişin kahramanı olduğunda kızına bunları söyleyecektir. İntihara eğilimli bankacı Neşe, geçmiş ve geleceğin peşindeki tarot kartlarını açtıkça, Aydanın aşk acısı da artarak ilerler.

Yakalandığımız bütün hastalıkların tek bir kaynağı vardır: hayatı sevme hastalığı! Bu amansız hastalığın tek çaresi ise kaybetme korkusunun aşılmasıdır. O zaman insan soyunun acıları son bulacak, diğer bütün terk ediş ve terk edilişler anlamsız kalacaktır. Şükran, ördüğü mavi kazak melankolinin içinden çıkıp kadınca bir direnişin kahramanı olduğunda kızına bunları söyleyecektir. İntihara eğilimli bankacı Neşe, geçmiş ve geleceğin peşindeki tarot kartlarını açtıkça, Aydanın aşk acısı da artarak ilerler. İki

Bazen küçük rahatsızlıklar ediniriz. Kalbimiz, hiç neden yokken gereğinden hızlı atar örneğin; durup dururken yemekleri yutmakta zorlanırız ve her günkü gibi yürürken adımlarımızı düşünmeye başladığımızda ayaklarımız birbirine dolanır. Tüm bunlar zorlandığımızı gösterir ya da yolun düzgün olmadığını. Aslında yürümek ve o ağır, puslu tepeye tırmanmak istemediğimizi. Tepeler ve uçurumlar, sanki bizi bir eksiklik duygusundan korumak için vardır. Sibel K. Türker, yaşadığı çevrede sıkışıp kalmış, yine de bir yol

Güneşin altında her şey dolu gibi, ama içi boş; her şey yeni gibi ama eskimiş; bir umut var gibi ama elimizin uzanmadığı bir yerde; bazı yaşayanlar kayıp, bazı ölenler henüz gitmemiş. Bir yanlışlık var ama ben düzeltemem ki. Ben düzeltmeyi bilmiyorum ki. Sibel, gerek yazarlık kumaşının haslığı, gerekse ele aldığı temalarla yüreklere seslenmeyi seçen bir yazar. Bu da onu sahici ve inandırıcı kılıyor. Bunu daha ikinci kitabıyla yakalamış olmasının üzerinde de ayrıca durulmalı. MEHMET EROĞLU Sibel K. Türker

Bir ölünün gülümseyişi gibiydi incecik yüzünde açılmaya çalışan şey. Bir taşlaşmanın ifadesiydi sanki. Geri dönülmezlik taşıyordu, bu nedenle çabuk söndü, ince yüz içine çekilerek donuklaştı. Sabit bakıyordu, gözleri mıh gibi suratıma çakılı. Kaçınacak bir şey yoktu. Ama yine de uçurum görmüş birinin edasını taşıyordu. Bu ne mi demek? Belki sonra açıklayabilirim. Romana asıl gücünü veren dil yapısı. Hayatı ve yazıyı edebiyatın imkânlarıyla sorgulayan Meryemin Biricik Hayatı, parçalı kurgusuna rağmen, yakala

Huzursuz bir tebaa, insanlar, onların oğulları ve kızları, tekinsiz bir büyüme ve karmaşa, yazdığına, yarattığına bin pişman çürük bir iç çekiş. Dünya üzerindeki tek barışçıl unsurun bir hazan yaprağı olduğunu bilen biri için, beyaz kâğıt gümbürtülü ve tepetaklak bir düşüşten başka bir şey değildir. Bunca yıl yazdım, bunca yıl korktum, bunca yıl bıktım. Yetmez mi? Ağula, bir üst isim. Bütün üst isimler gibi hem bir ağırlık hem de bir hafiflik taşıyor. Her şeyle ilgisi var ama ilintisi yok gibi. Ağu bildiğim

Hayatımız yalanla doluydu. Tek ve değişmez, bir ve güçlü. Biliyorum, herkes yalan söylerdi. Herkes eğrileri doğru, doğruları eğri yapardı, yapabilirdi. Ama bahsettiğim bu değil. Anlatmak istediğim, yalanın tek gerçeğimiz oluşuydu. Farkındalık durumu değiştirmezdi. Çalışkan karıncalar gibi içgüdüyle, aşkla, hızla, bilmeden, sormadan, sorgulamadan onu yeniden inşa ederdik. Onu kuran bizdik, onu koruyan ve kollayan da. Söylenecek bir şey yoktu zaten. O, bizdik. Can yakar hayat. İsyana sürükler. Ancak hayatın

Ödüllü yazar Sibel K. Türker´in son romanı, Meryem´in Biricik Hayatı...Her şey, sessizliğin koynundan fırlamış gibi duran bir gecede başlar. "Felaketlerin Gecesi"dir bu. Her şey o gecede olup bitmiş, şehir bilinen yüzünü koyu bir huzursuzlukla değiştirmiştir. "Başarısız gazeteci" Ela, yabancısı olduğu bir dünyanın insanlarını "gazeteciliğe sığmayan tuhaf bir sezgiyle" o gecenin içinden bulup çıkarır. Meryem ve Cihangir´le, onların sır yüklü bir cinayetin içinde örtülü kalmış aşk-nefret hikâyesiyle tesadüfen

İnsanın yaradılışında doğuştan getirdiği bir eksiklik var. İnsan bunun farkında ve bir ömür bunu telafı etmeye çalışıyor. Yorgunluğumuz, bezginliğimiz bundan. Kırgınlığımız, küskünlüğümüz bundan. İşin tuhafı umutlarımız da buradan doğuyor. Aynamız yalnızca kendimizi gösterdiğinde, kaçıp kurtulmamız gerektiğini biliriz. Ama yetersizlik de büyüler insanı. Orada öylece durup artık tek bir özellik bile ekleyemeceğimiz yoksul benliğimize bakarız. Bir parça akıl, ne bileyim derinlik, aşk, duygu, yetenek ısmarlaya

"Edebiyat bilimin yöntemlerinden bağımsız, kutsal ve dokunulmaz bir tabu değildir. İnsan deneyecek, yanılacak ve yine deneyecektir. Yazı, yazamayışımızın ta kendisidir. Kabaca özetlemeye çalıştığım şekliyle dergimizin kuruluş amacı ve izleyeceği yol budur, bu olacaktır. Buna bağlı olarak, otoritelerden geri dönen ürünlerin son incelenme yeri dergimizdir. Bu yönüyle Şiir Mavisi, bir kaybedenler kulübü değil, bir geri dönüşüm kutusu gibi değerlendirilmelidir. Kötü bir şiir İle harikulade bir şiir arasında uza

"Hiç sevmiş miydi? Yüzünü bir aynadan kaçırırken, aşktan da kaçırabilmiş miydi? Geceleri dolaşan bir hayalet. Dünya uyuduğunda. Ona yalnızca gece bahşedilmişti. Işığı sevmediğini yazmıştı, ışığın her şeyi ve herkesi çiğleştirip çirkinleştirdiğini. Parlak bir yanılsamaya boğduğunu. Oysa gece... Her şey asıl ruhunu gece bulurdu." (...) "Tuhaf bir rastlantıydı, telefonda tanışmamız. Hangi yazgı, yayınevini ararken senin numaranı çevirmemi sağladı, bilemiyorum. Sesime o an vurulduğunu tahmin etmiştim. Güzel k

"Kendisiyle bunca bırakılanın, içinin tüm çirkinliklerinden oluşmuş şekilsiz bir tanrısı olur. O tanrının kendisi gibi konuşmaları, dostları, düşmanları, yazıları, korkuları, öfkeleri, sevdikleri, sevmedikleri, sayıları, tarihleri olur. Tarihleri... Saatleri olur. Saatleri. Kitapları olur. Boşboğazlıkları, utanmaları, içi sıkılmış da dünyayı yaratmış gibi oyunları, bana iki şey lazım diye düşünmüş gibi kadınları ve erkekleri olur... Aşkı da olur... Tıpkı sen... Aynı sen"