Tanıdığımız varlıkların en yükseği olan insan, kendisi için uygun gelmeyen ve kötü yapılmış taze bir kundura gibi onu sıkıp inciten, sosyal hayat ile kendisi için çekilmez bir hâl alan bireysel hayat arasında kaldığı için hem de belki en dengesiz bir mevcuttur.İnsanlık olarak biz, az çok herkese benzeriz; fakat büsbütün hiç kimseye de benzemeyiz.Biz, tıpkı hayvan ve bitki gibi başkalarının ölümüyle yaşarız. Toplum içinde neyimiz varsa bunlardan başkalarını yoksun ederiz. Bunun tersi de doğrudur; gerçeğin ik

“HÜRRİYETİ EN ÇOK İSTEYENLER SUSTURULMUŞ OLANLARDIR, FAKAT BUNLAR BAŞKALARINI YENİNCE ONLARA HİÇBİR HÜRRİYET VERMEZLER.” “Ne büsbütün özgeci, ne büsbütün bencil, körü körüne veya isteğimizle toplumsal yalana suç ortaklığı ede¬riz. Hatta isyana karar verdiğimiz zaman bile san¬dığımızdan daha çok toplumsal yalanın suç ortağıyızdır.” “Hür¬riyet, her halde kendini tehlikeye düşüren bireysel fantezileri, bencil istekleri şiddetle ortadan kaldır¬maya uğraşır. Medenileşmiş hangi millet var ki adam öldürmeye ve hır

Bireysel ben ile toplumsal ben arasındaki savaş görüldüğü halde açıkça görülmek istenmemiştir. Onun kuvveti ve zorunluğu da saklanmıştır. Kişileri birbirine bağlayan ve bilmeksizin, istemeksizin, hatta istekleri aksine onları birbirine karşılıklı hizmete ve yardıma zorlayan ve aralarındaki anlaşmazlık kadar da gerçek olan dayanışmayı gözlerimizin önüne sermek üzere bireyi diğer tüm diğer bireylerin düşmanı durumuna sokan sürekli ve azaltılıp giderilemeyen indirgenemez aykırılığı bizden saklamak, ahlak bilim