Köyün ötelerinde kimsesiz kalsa da hiçbir zorunlulukları olmadığı halde kendisine bakıp sulayan köylülere vefa duyan bir ağaç. Ve bu vefadan doğan tatlı mı tatlı, ballı mı ballı meyveleri… Her şey köye kötü niyetli bir Tüccar dadanana kadar pek güzel gidecektir. Peki ya sonra? Yazar bu kitabında günümüzde yitirilmiş değerlere ayna tutarak, çocukların iyi yönde gelişmelerine olanak sağlıyor.

Demek bu yüzden…” dedi. Beni bu kadar kapalı konuşurken anlaması dehşet vericiydi. “Sakıncası yoksa kim olduğunu sorabilir miyim?” “Babam,” dedim. “İnşaat ustasıydı. Her gün onun inşaatını yaptığı birkaç binanın önünden geçerim. Hep şaşkınlıkla bakmışımdır o binalara. Ne kadar da büyükler… Pencereleri, kapıları, çatıları… Hepsi ayrı bir işçilik… Yalnız Tanrı’nın değil, insanın sanatı da akıl alır gibi değil çoğu zaman. Ama tek bir fark var. Onlar ölüyorlar… Yalnız yaptıkları kalıyor geriye… İnşa ettikleri…