Gün uzun ve bunaltıcı geçmişti. Herkesi kapsayan nem, arazinin üzerinden uzaklaşmış görünürken mevsim, hafif sıcaklığın mevsimiydi. Gökyüzü ve yeryüzü, alacakaranlık düştüğünde, gölgeli bir griliğe dönen tekdüze, sönük mavi rengindeydi. Akşamın yaklaşmasıyla yatıştırıcı bir meltem nehirden yukarı doğru geldi. Bu hafif esinti biraz olsun rahatlamayı da beraberinde getirdi ve doğa ana daha neşeli bir hale büründü. Dar, dolambaçlı yollardan yukarı, hiç bitmeyen patikalardan içeri ve dışarı Japon faytonlarının

Japonya’nın kuzeydoğu kıyısındaki Sendai kenti, benzersiz nefasetinin ve dört bir yanındaki güzelliklerin farkındaymışçasına, başını bir kraliçe edasıyla güneşe doğru kaldırırdı. Suların Pasifik’e aktığı bu yerde dalgaların kabardığı hiç duyulmazdı. Bu eşsiz güzellik karşısında Neptün bile öfkesini unutmuştu sanki. Sendai yakınlarında Matsushima adında bir koy vardı. Doğa buraya bütün lütuflarını hesapsızca savurmuştu; koya boydan boya, beyaz yanları sulardan yükselen, yüzeyleri taşların arasında kök sal