Kerem üniversite kantininde oturmuş, adını bilmediği o çocuğu düşünüyordu. Kavuniçi gülüşünü, kehribar gözlerini ve o gözlerde gördüğü kendi sırrını… Sürekli karşılaşmaları, kaçamak bakışmalar, yüreğini çarptıran duygular Kerem’in dünyasını, bildiklerini ve inandıklarını sarsıyordu. Her şeyi içinde yaşarken ne hislerine, ne de mantığına güvenebilirdi. Neyse ki en iyi arkadaşı Hakan vardı. Ona göre Kerem her şeyi çok büyütüyordu, çözüm basitti. Hoşlandığı çocuk Kerem’le aynı saatte yemekte oluyordu, ilgis