Soluk soluğa çıktı yokuşu. Gözlerinde büyüttüğü çocukluğu birdenbire bugünün içinde küçülüp, eriyip kayboldu. Elini cebine atıp bulmak istedi aradığını. Aksilik ya birileri almıştı o ilaç bulaşmış anahtarı. Düşleri ve kimliği dahil hiçbir şey yoktu. Normalde kapısı çalınmayan evin önünde mahşeri kalabalık gördü. Önce düşündü, daha sonra öylece durak-sayıp şaşırdı. Kapının önüne üç bayram evvel aldığı ayakkabılarını bırakmışlardı. Vaziyeti sonunda anladı. Elden bir şey gelmez deyip, sessiz sedasız bir köşeye

İşitin ey yarenler aşk bir güneşe benzer Aşkı olmayan gönül misâl-i taşa benzer Taş gönülde ne biter dilinde ağu tüter Nice yumsak söylese sözü savaşa benzer Aşkı var gönlü yanar yumuşanır muma döner Taş gönüller kararmış sarp katı kışa benzer Ol sultan kapısında hazreti tapısında Aşıkların yıldızı her dem çavuşa benzer Geç Yunus endişeden gerekse bu bişeden Ere aşk gerek önden sonra dervişe benzer

Talat Özer’in, Şehr-i Mümteni adı altında topladığı şiirlerinde dikkati çeken ilk özellik, dilde söz tasarrufuna gitmiş olmasıdır. Şair, küçük hacimli şiirlerinde yoğun ve derinlikli engin duyarlılığını olabildiğince az söz varlığıyla yansıtmaya çalışmış. Anlatmak ve yaymak yerine imlemeyi ve çağrıştırmayı yeterli görmüş. Bunu yaparken yaslandığı temel teknik, küçük dokunuşlarla çağrışımsal göndermelerdir. Şair, şiirin şuuruna hem teknik ve estetik anlamda, hem de içerik bağlamında ulaşabilme başarısını gös

izahi değil bu delilik aklım yamalı adımlar atıyor kışın çiğnediği gül kurusu gölgeme basmamak için ayaklarımın serencamı benden öteye doğru doğru ben süslü lisanlı yalanlardan hep kaçtım evet kaçtım çağın dilinde mitoman kahramalardan