Hayat ağaç gibi, şehir gibi madde değildi, zamanın içindeydi. Hayatın ağaç gibi, şehir gibi çift dikişi yoktu çünkü insan ölümlüydü. Hayatın beni beklediği yoktu. Umuru bile değildim. Hayat zamanın içine yerleşmiş, ayaklarını uzatmış, oluyordu da oluyordu. Zaman ise işini yapıyor, kendini hoyrat kullananı kale almıyor, kendini hoyrat kullanıp da ibadetini aksatana tahammülü de, müsamahası da olmadığını kıyamet gibi bildiriyordu. Hayatı zamanın istediğinden gayrı yaşamak günahtı. Sepin Sinanlıoğlu’dan edebi

"Her şeye muktedir bir ebeveyn midir bir çocuğun ihtiyacı? Sanmam. Sahici bir ilişkinin yarattığı güven ortamı öyle doğal, öyle içten, öyle derindir ki... Noa’nın, annesinden aldığı mektup, olan bitene bambaşka bir yerden bakmasına yardımcı oluyor. Görünenin ötesindeki gerçekler, onarıcı deneyimlerin kapısını aralıyor. Sevgi baki Noa. Bazen böyle olur. Sonra çiçekler açar. Sevgi baki. Noa’ya Mektup tüm çocukların kendi öykülerinden bir şeyler bulacağı özel bir hikâye.” İrem Polat - Klinik Psikolog