Kaldırımların dili olsa neler anlatırlardı? Gelip geçen insanların iyilikleri, kötülükleri, sevinçleri, üzüntüleri, çocuk olmanın masumiyeti... Yaşanan her hikâyeden aldıklarıyla insandan daha insan olma kabiliyetine sahip olurlardı belki. Işın Özdemir, Kaldırım Taşı kitabında insan olmaya, çocuklukluk döneminde yaşananların hayattaki yansımasına, başıboş sözlerin mağduriyetine, başarısızlığı deneyimleme özgürlüğüne dair yüzlerde buruk bir gülümseme, kalpte hüzünlü bir esinti bırakan hikâyeler anlatıyor.

Düşlerinize giden yolda bazen en değerli şeyleri geride bırakmanız gerekebilir. Onun sağlıksız sarı suratıyla, asabi bakışlı donuk gözleriyle karşılaşmak, beni tarifi zor bir ümitsizliğe sürüklüyordu. Başka bir insanla yaşıyordum. Karşımda duran adam yıllarımı birlikte geçirdiğim kocam değildi. Onun bedenine girmiş başka bir adamla birlikteydim sanki. Peki, kocam nereye gitmişti? Resimlerde sevgiyle gülümseyen, başını başıma yaslayıp hayat dolu gözleriyle etrafa ışık saçan o müthiş adam neredeydi şimdi?

Daha önce ?iirlerinden tan?d???m?z I??n Özdemir, bu kez özgün denemeleriyle ç?k?yor okur kar??s?na. Ya?am kar??s?ndaki duru?undan, ya?ama bak???ndan ve ya?am? alg?lay?? biçiminden yola ç?karak "ayd?nl?k bir Türkiye için" kimi sorunlara öykü tad?ndaki denemelerle parmak basarken; kimi zaman insan?n içini burkuyor, kimi zaman da kahkahalara bo?uyor. Çünkü, ki?i ya?am?n neresinde durursa dursun ait oldu?u toplumun bir parças? olma özelli?ini hiçbir zaman yitirmiyor. Öyle anlar geliyor ki an?lara yap?lan yolcul

M AYIS KUZUSU Mayıs kuzusu Onca konuşmuşluğumuzun Aklımda kalan tortusu Kocaman apartmanların ortasında Sahte çimenlere salardın beni Çayırlarda böceklerden çekinen Apartmanlarda sıkılan Hala öyle karasız İki arada Yarım sana koşar yarım hayata Mayıs kuzun bir yaş daha büyüdü Bugün doğum günü Yine yoksun Kuzun annesini arıyor şimdi Mahsun