Akşam Yazıları, annelerin çocuklarını bir gazoza kandırabildiği, çocukların da ancak bir gazozluk numaralarının bulunduğu yani ekmeğin üzerine Sana yağı sürüldüğü, bir zeytinin de iki defada yendiği yıllardan başlıyor; insanların kalplerini yitirip oyunu, sadece yüzleriyle sürdürdüğü yıllara değin sürdürüyor anlatıyı. Bu zaman dilimini, bazen anlatıcının bazen kahramanın iç konuşmalarıyla, bazen metinler arası geçişlerle, isimler ve mekânlarla günlerin çetelesini tutarak ama akşam mahmurluğunu hep üzerimizd

Şemsi abinin (Merye teyzesinin kocasıydı) Reno'sunu gelin arabası yapmıştı. Nikahtan sonra Ayten'le binip gideceklerdi. Haydi Ayten, o şiiri bir daha okusana, diyecekti. Yine mi, diyecekti Ayten. Neden bu kadar acımasızsın hayata karşı? (Bana karşı, demişti galiba) Hayat bize acıyor mu Ayten? Hocalarımız, babalarımız, kayınbabalarımız, hatta ilkokul öğretmenlerimiz bize acıyor mu? En başında senin baban işte. O bile acımadı bize. Oysa düşünebilseydi ne kadar güzel bir hikaye vardı orada. Sen onun kızı, ben

Masanın üzerinde kitaplar, dergiler, kağıtlar filan vardı. Kimi zaman geç vakte kadar yarı göçebe gibi yaşadığı bu odada bir şeylerle uğraşır dururdu. Okur, kimi şeyler yazar, olmadı deyip yırtar, kalkıp kağıtları çöp kutusuna atar, çöpçülerin böylesi kağıtları okuyup okumadıklarını düşünür, eli sigaraya gider, garip hareketler yapar, kesinlikle emin olmasına rağmen ?biri izlese ne der? diye düşünür, bir sürü şey düşünür, kimi zaman dakikalarca masanın üzerine eğilmiş vaziyette bir cümleyi yakalamak için ç