Türk öykücülüğünün en önemli isimlerinden Lütfiye Aydın’ın tanık olduğu Sivas Kıyımı sonrası kaleme aldığı öykülerinden oluşan Tsunami, Cumhuriyetin 75. Yıldönümü olan 1998 yılında Kültür Bakanlığı Öykü Büyük Ödülü’nü kazanmıştır. Bu kitaptaki öyküler, yaşamanın ve savaşıma devam etmenin, bir aydının en büyük sorumluluğu olduğunu duyumsatacak okurlarına… “Çok şükür yaşıyoruz diyemiyoruz ne yazık ki. Yine de ‘iyi ki yaşıyoruz’ yaşamanın bir suç olduğu zamanda diyorum. Çok ağır bir yükü de taşıdığımı düşünemi

Müthiş bir romantik olan bestecimizin gündelik yaşamı bile, alabildiğine duygusal evreniyle iç içe geçmiş, büyüleyici bir gerçeklik senfonisiydi benim için. Böylesine özgün bir yaşamdan oluşan müzikaliteyi yakalamak için, bir insanın kim bilir nasıl bir yüreği, ne kadar olağanüstü bir beyni olmalıydı?... Bu kitap elbette ne biyografi, ne tarih, ne de bir müzik kitabı... Alışılmışın dışında bir roman yalnızca... Bütün kaygılarıma karşın, yakın geçmişte yaşayan gerçek bir değerimizi, ölümünün 100. yıl

Bir türkünün kanadında uçuyordum. Kimi kez alçalıyor, bazen yükseliyorduk. Bir an maviye bulanıyor, az sonra sapsarı bir ovayı okşarcasına geçiyorduk. Türküyle birlikte yolculuk da bitti. Beni kanatlarında uçuran, kavgaya hazır, barışa yatkın, sevdanın sözcüsü ezgi çekip gitti; ben orada kaldım. O ağaçsız, yayvan, yumru tepede. Lütfiye Aydın´ın bu kitabı, bir çığlık başlı başına. 1990 yılında ilk kez yayınlanan Cemre, okurda bir kor ateşe yaklaşıldığı izlenimi bırakıyor; gerçekten Türkiye´nin o yılları,

O gün gündemimiz nicedir simgeselliğini, kokusunu, doğallığını yitiren gül olmuştu... Bütün renklerini andık tek tek; kırmızı, beyaz, pembe, hatta siyah gülden bile konuştuk. Dahası, olur mu olmaz mı düşünmeden, katmanlı, dikeni çok, altın ışıltılı yaban güllerine bile benzettik seni. Yaban gülünü evcilleştirmeye uğraştığımız yetmezmiş gibi, ‘gri gül niye yok acaba?’ dedin. İkili Yalnızlık, Cemre gibi kitaplarıyla tanıdığımız Lütfiye Aydın, yeni öykülerini topladığı Gri Gül ile Can Yayınları’na katılıyor.