Söze ilk Sare başladı. “Nilüfer biliyor musun ben her gün büyüklerimizin o kaotik gelecek hesaplarına yenik düşer miyiz diye düşündüm, biliyorsun dayımı yani babanı kaybettikten sonra annem bambaşka biri olmuş, babam söyledi. Babam, ‘O gün dayın öldü, defnettik lakin annen her gün öldü, bedeni toprakta değildi ama aklını dayınla birlikte başka diyara göç ettirmişti. İşte bundan sebeptir ki ne yeğeniyle ne de onun emaneti olan eşiyle ilgilenme yolunu seçti,’ dedi. Acıyı yaşama yöntemi bu diye düşünüp anneme

Diyordum ki ne için yaşamalı insan Neye inanmalı, Kendisini var edene mi adımlamalı Yoksa tutsak edilmiş değerlere mi koşmalı Araf bunun adı Ne bir adım ileri ne bir adım geri Aynı yerdeyiz işte, hepimiz aynı şeyin peşinde Farklı olursan yaşayamazsın, un ufak edilirsin Biçare hazırlarsın sonunu Bastığın toprak oturduğun taş tanığın olur Kendinle kalırsın Tutsak edilene koş hırsla, at sırtındaki yükü Bu değil mi senden istenen, benden, bizden istenen Var olamazsın işte kendin olursan Anla bunu,