Mektubun gün biterken ulaştı elimize. Cumartesiydi. Avignondan dönmüştük. Kale içine kurulmuş o tiyatro-şehirden yorgun argın dönmüştük. Üzerine Dost Dergisi ve Yayınları yazılmış bir zarftan çıkıverdin karşımıza. Tek gözlü evimize buyur ettik seni. BBCnin Türkçe yayınını dinledik birlikte. Sonra mektubunu tekrar okuduk. Orhan Suda Bazen seni öylesine hüzünlü, bir derinlikte mi diyeyim, yoğunlukla mı diyeyim, anlıyorum ki. Bir garip yalnızlık bu. Düşünceni ve sözünü karşındaki/nin/lerin anlamayacağını bildi

Yapılacak çok şey var: Geri kalan vaktimizin neresine sığdırabileceğiz yapmak istediklerimizi? Gün yetmiyor sevgili dostum. Öğrenmeye, bilgilenmeye susamışlığımızı hiçbir şey gideremiyor.Bir de delikanlı bir ateş var yüreğimizde.Tuhaftır, hâlâ otuzundaymışız gibi seğirtiyoruz sokaklarda.Sanırım hep böyle devam edecek bu. Hiç sönmeyecek içimizdeki hız. Orhan Suda Her ş

Hapislik, çocukluğum ve gençliğim içiçe geçiyor ve bizi kıskıvrak yakalamış bugünkü ZAMANa, insansız, donuk, kaskatı ZAMANa hiç benzemeyen bambaşka bir ZAMANda kolan vurmaya başlıyorum: Anacığım şarkı söylüyor Yma SumacI aratmayan sesiyle. Teyzeler, halalar, yeğenler arasında sevinçlerle sarmalanmış o tasasız, o mutlu çocuğu, o güleç delikanlıyı, o Orhan Sudayı görüyorum. Genç Cumhuriyetin ilk yıllarında, Ankaranın çeşitli semtlerinde mutlu ve huzurlu yaşanan bir çocukluk.Taşmektep, Halkevi, Dikmen Bağlar