Denize bakıyorum, denizin yüzeyini görüyorum. Gördüğüm bir yüzey. Derinliği göremiyorum ve derinliğine nüfuz edemiyorum denizin. Sadece derinliği olduğunu varsayıyorum. Körfezin öte yakasında evler görüyorum. Sadece dışını görüyorum evlerin. Bu görüntülerin gerisinde duran derinliği, oylumu ve evlerin içerdiği yaşayan ve yaşamayan varoluşu ancak 'varsayabiliyorum'. Hep bir görüntüler toplamının ötesinde varsayılan bir uzamda, daha genişi, bir evrende bulunuyorum.

Her türlü etkiye, saldırıya açık bedenim öylece duruyor ortada. Bu organlar, bu beden ne kadar benim? Hücrelerim, sinirlerim, beynimi oluşturan sinir hücreleri ne kadar benim? Bir mahzende, ışıkla karanlığın yenişemediği bir yerde, çıplak ayaklarımla toprağın üstünde duruyorum. Yüz binlerce karınca yavaş yavaş tırmanıyor üzerime. Kulaklarımın içine, ağzıma, burun deliklerime giriyor, beynime doğru ilerliyorlar. Lâhitlerin kapakları oynuyor nekropolisimde. Ölüler kalkıyor yavaş yavaş. Toprak yeniden ölü bede