Sen yumuşak başlı rüzgarların kanadında Sen her gece rüyalarımın tam ortasında dokunamadığım Sen demir parmaklıklardan ırakta kalan Sonu gelmeyen yalnızlık duvarında gözyaşlarımsın Mutluluğun resmini şiir gözlerinle çizen nefesim Vakitlerden temmuz takvimlerden bir akşamüstünde Ayakları suya değen kadehimde şarap kokulum Sen tüm güneşlerimin yangını Denizlerime çağlayan olup akan masmavi ırmağım Sen gülüşüyle dağlarda nergisler açtıran sevincimsin

“Bilmem neden? Bu gece garip duygularla doluyum. Bugünlerde bir önsezi, aramızda pek o kadar uzun olmayan mesafenin uzayacağını… Hatta sonsuzluğun susmuş karanlıklarına kadar yuvarlanacağını bana anlatmak istiyor. Bu akşam mehtap; tüfek seslerinin ve top gümbürtülerinin daldığı geçici sessizliği merak ederek, bütün tepeleri, bütün vadileri yaldızlarken, Kanlıtepe’nin ayak toprağına yüz süren Akdeniz’in gökyüzünü andıran gözlerinden acaba ne yürek parçalayıcı feryatlar koparacaktır.” Ölünceye kadar senin ola