Yüzünün yanık tarafından baktım bir serçenin famuslara sığmıyordu can mumumun alevi Ağdalı sözcüklerle yadırgıyoruz hayatı! Vazgeçiş, kurtuluş mu? Yoksa; içe kapanış mı kendin(ce)lik halbuki bir bölük ankayız, şiirden dervişçe feragat eden Ben miydim? ölümün ikiz kardeşi, acemi bir kayıkçı topluyor yelkenlerimizi, sandalımızda mutluluğun sihirli resmi

Gün olur kaybolur insan, yaşamanın en hengameli gürültüsünün içinde olsa bile. Düşündüğünün, gördüğünün, işittiğinin her şeyin farkında olur, ama bilemez neden kaçtığını, nereye sığınacağını, sığınağına kaçan yalnızlığın kaynağının kendisi olduğunu fark edince de, arkasındaki eksilmeyen boşluğu doldurmanın telaşına girer bu sefer de. Bazen birisi girer hayatınıza arkanızdan gelen boşluğu doldurmak için. Sonra, tam yalnızlığın yerini boşluğunuzla yer değiştirdim zannedersiniz, ama yalnızlık hiç değişmez. Ark