Türk kültür tarihinin belki de en ölümsüz öğesi farklı ölü gömme biçimleri ve bu uygulamalar içerisinde yer alan Şamani geleneklerdir. Şamanizm; kanıtları bulunabilen en eski inanç biçimi olduğu kadar aynı zamanda bir tür en eski manevi yönetim biçimidir. Çünkü M.Ö. 20.000’li yıllara kadar uzanabilen ve özellikle kadın şamanların mezarlarında rastlanılan ayrıcalıklı işlemler bu kutsallığa gösterilen ayrıcalığın bir göstergesidir. Türk soylu kültürlerin sahip olduğu ölü gömme biçimleri düşündüğümüzden çok da

Tarihsel bir yaklaşım ile ele aldığımızda Türk soylu toplumların ölü gömme ile ilgili geleneklerini inanışlar ve uygulamalar olarak iki ana başlık altında inceleyebiliriz. Bu geleneklerin bir kısmının tarihsel süreç içerisinde ritüel veya kült derecesine yükseltildiğini, bazılarının ise önemini kaybederek kaybolduğunu görürüz. Ölüm ile ilgili geleneklerin en önemli aşamalarından birisi olan ‘’yas tutma’’ olayını ise çok çok yönlü bir bakış açısıyla incelemek gerekliliği ortaya çıkmaktadır. Bunun nedeni ise

Dünyanın farklı coğrafyalarında yaşayan Türk toplumları ne yazık ki pek çok açıdan sosyokültürel kimliğini kaybetmiş durumdadır. Bu etkiler arasında politik baskılar, hükümetler tarafından desteklenen farklı dini akımların baskın etkisi ve zorunlu dil değiştirme gibi etkiler yer almaktadır. Baskılar sonucu hem dillerini hem de dinlerini değiştirmek zorunda kalan bu toplumların günümüzde yaşayan üyelerinin günümüzdeki inançları içerisinde hâlâ Şamani geleneklerini yaşatıyor olması ilgi çekicidir. Bu kitapta,

Türk kültür tarihinin belki de en az bilinen kısmı Avrasya coğrafyasının Tunç ve Demir çağları içinde yer alan kültürler olsa gerektir. Şüphesiz ki bu durumun çok özel nedenleri bulunmaktadır ve söz konusu kültürel çağların yaşandığı coğrafyalar artık Rusya ve Moğolistan gibi ülkelerin sınırları içinde yer almaktadır. Günümüzde bu coğrafyalarda yaşamakta olan toplulukların hala tarih öncesi kültürler ile ortak geleneklerinin bulunuyor olması ise heyecan vericidir. Bu kitapta, günümüzden yüzlerce hatta binle

Türk toplumlarının bilinen tarihleri boyunca sürdürdüğü en başarılı ekonomik yaşam biçiminin ‘’göçebelik’’ olduğu ve yine bu sistem üzerinde şekillenen sıra dışı bir sosyoekonomik yaşam şekli geliştirdikleri anlaşılmaktadır. Türk Devlet ve imparatorluklarının hatta beyliklerinin bu konudaki başarısının sadece çok disiplinli bir ordu ve üstün savaşma yeteneğine dayandığını düşünmek en azından bu olayı biraz hafife almak olacaktır. Çünkü Hunlardan başlayarak Avarlara ve Hazarlara kadar uzanan ama hiç değişmey