"Bu ne uzun acıdır böyle kangren tutmuş
Kalbim kederin kırışıklıklarında engebeli
Yüreğim iki büklüm omuzlarında ağır bir yükü tutmuş
Bu ne esir bir acıdır böyle sabahı unutmuş.
Ama şimdi kuşlar gidiyor sarıl bana benliğim
Tekinsiz hayatın çirkinlikleri kaleleri zorluyor
Kalbi savunmaya al aklım ufukta gün battı
Evi yanmış kalbimin çırpınışları duyuluyor."
Kaybolduğumuz yerden dönelim dünya
Battığımız yerden doğalım
Yiten şu aklı temize çıkar
Ellerimize çiçekler ekelim
Hummalı kalbimin inlemesi
Sil şu yaradılış hikâyesini
Sen eşit kenarlı bir üçgen
Her bir köşene ek beni
