Ağacın gölgelediği kapı önüne geldiğimde giriş merdivenlerinde yatan, belki de çöpten bulduğu bir yorganı hem yatak hem örtü olarak kullanan bir oğlan çocuğunu görüyorum. En üst basamakta sırt üstü uzanmış. Açık gözleri sabit bir noktaya dikilmiş ama belli ki görmüyor, evet, evet, görmüyor, sızmışsa bu nasıl bir sızmak Allah’ım. Tepkisiz yatıyor. Bu bakışları Alsancak’ta yasayan çoğu insan tanır. Görmüyormuş gibi bakan bu gözler ürkütücü, daha doğrusu dehşet vericidir. Yasıyor ama ölmüş gibi bakıyorlar ya,