Hz. Mevlâna'nın Konya'yı düşünce dünyasına mekân olarak seçmesi, sâdece Selçuklu Sultanı'nın dâveti olarak izâh edilebilmez. Hâdise bu kadar sâde değildir. Hz. Yesevî mektebinden feyz ve vazife almış birçok Horasan Erinin, Alperenin hâtırasında Konya, Diyar-ı enbiyâ vü âsfiyâ olarak, hayret ve hayranlık hânesinde kayıtlıdır. Gel ve dergâhımı ziyaret et Aşkın nuru buradan yayılır Semerkand'a ve Buhara'ya, Buradan Konya'dan, bir an.. Hakikatte yok olmanın en üst mertebelerine yükselmiş bir ulunun, Hz. Mevlâna

Bu kitap bir ailenin öyküsüdür. Anadolu'nun ortasında birçok benzerinin bulunduğu bir aile. Bazan hayatın kıyısında kalmış, umutlarını ve gâyelerini yitirmeme mücadelesinde zaman zaman hayal kırıklığı ve umarsızlığa düşmüş, düşmekten kaçamamış bir aile. Fakat öyküyü olağanüstü kılan, savaş sonrası Anadolu'sunda, ustalıklı hilekârlıkların hüküm sürdüğü sahte bir dünyadan kalabalık ailesini en az hasarla çekip-çıkarabilen bir reis ile (Arif Çavuş) onun alışık olunmayan yaratılıştaki karısının, incelikleriyle

Gar ve demiryolu daha uzun anlatılmalıdır. O günleri yaşamayanlar inanmakta zorlanabilirler. Fakat Eskişehir'de demiryollarının özel, çok özel bir lokomotifi ve vagonu vardı. Kumpanyanın personelinden veya yakınlarından biri vefat edince, bu vagon cenazeye göre tanzim edilir, o özel lokomotifle, özel bir hat ile kabristana nakledilirdi. Dünyanın hiçbir yerinde ve diğer kültürlerde bu inceliğe rastlanamaz. Lokomotif cansız emaneti ve yakınlarını taşıyan vagonu arkasına takar ve düdük kolunu sonuna kadar çe

*** Naz Makamı Sen gidende herkes gitti, dağılıp duman oldular, el ayak çekildi hayatımdan, Şehir divana durdu, sokaklar kabir. Ölüm ile ayrılığı ayrı ayrı yazmışsın, Ne gerek ya Zülcelal, ne gerek, İkisi de bir... *** gün neredeyse Bir adam bir şarkıya dursa Suzinak uzansa sokaklar Beni yağmurda unutmasan sözün gelişi Delirmesem, ha Nenni kör talihim nenni Artık uyanmalısın Akasya dallarına ıslak çamaşır gibi Dumanlarını asıp gidenler Kendini beğenmiş geçip gidenler Bilmezler, hangi esir kampında

Öle yap haydi, madem dışardasın olmayacak bir dua gibi çıka-gel ve beni utandır Şehir kalabalık bir resim Ve herkes sana benziyor Hepsi aynı tarafa doğru yaşlanmışlar Ve gülmeyi unutmuşlar çoktandır Beni ararlarsa sendeyim, bunu kimseler bilmez Kendimde olmayışım ondandır... -Kamil Uğurlu (Arka Kapak)