Bajarokê Avdarê yê bi dora 90 kîlometiran li başûrê paytextê Tarê, bajarê ku bi xwe jî wek Tar dihat binavkirin, di hembêza bêdengiyê de razabû. Çawa valahiya yekem di asîmanê bi ewran dagirtî de carina rê vedike û asîman hêdî-hêdî çiksayî dibe, dengê keleşêrekî jî serî kişand û perdeya bêdengiyê di beşekê de çirand.

Wendabûn, herçiqas romaneke klasîk be jî, pirrhêl e; lewra bi hebandina şopên gotegot, fantazya, mîstîsîzîm û realîzmê, rêwîromaneke li ser xaçerêka di navbera klasîzm û modernîzmê de ye. Ş. Bekirê Soreklî, qereqterê xwe li hêlekaneke giyanî suwar kiriye; geh dibe (me jî dibe) aîdiyeta welatekî bênavnîşan û geh dibe aîdiyeta dinyayeke bêsînor. Pireke giyanî û şiûrî di navbera bê-welatî û bê-gerdûniyê de saz kiriye ? me jî, ligel serekqereqterê xwe ji tenêtiyeke teng dibe li tenêtiyeke berfirehtir diqesidîne

Jiyan xewnek e, ew ji tenê ji bo kurtedemkê. Mirov ew gas li ber xwe dide, ew qas jî bo jiyanê têdikoşe; geh digirî, geh dikene û hin caran heye ku rojek li ber çavên wî dibe salek, lê li dû derbasbûna salan jiyana mirov bi tevahiya xwe dibe bîranîneke ...(Arka Kapak´tan)