"Ah, bu nasıl bir acıdır! Biliyor musun nasıl bencildim sana? Bu kadar yıl uyluğundan içtiğim suya hastaydım ben. Avurtların soluğumu keserdi esnedikçe sen. Ben kasardım. Ve her sabah, ve her gece topuğundan tırmanır, inciğinde dinlenir, şu incecik bileğinde öylece kalakalırdım. Sonra ne mi olurdu? Sonra kanına girer bir zaman da orada konaklardım. Sözüm ona seni severdim. İstanbul’u… Meğer ne kösnül bir kadınmışsın, hiç er yüzü görmemiş, hazzını tek benden alan. “Yalan kadın! Yalan kadın! İstanbul İstanbul

Şimdi oradaydılar.Aynı kare içinde. Birlikte. Elleri, hafif hafif Karahan'a dokunuyordu Beysin'in. Gözlerine bakıyordu çömeldiği yerde,onun yemyeşil gözlerine. Demek gözleri açık gitmişti. Başındaki tacını okşadı,buz gibi elleriyle. Susuyordu Karahan, sonsuza dekkral olarak susacaktı böyle. Ama şimdi seviliyordu. Öpülüyordu bile. Okşanıyordu durmaksızın kanlı tenli. Gözlerine belki ilk defa böylesine sevgiyle bakıyordu biri. El değmemiş bir ölü sayılmazdı artık. Onu aşk çarpmıştı ama iyi ki çarpmıştı.

Tadımlık Bir çocuk bahçesi düşledi Lerzan. Çocukların, hava kararıp da evlerine döndükleri vakti... Kum kovalarını, küreklerini, mantar tabancalarını, gülen bez bebeklerini bırakıp gittikleri bir bahçe getirdi gözlerinin önüne. (...) Eğilip baktığında, zarfın içinden düşmüş ve bin parçaya bölünmüş ve ölürken genç kalmış kırmızı bir gülün parçalarını gördü. Sonra iki parça tuvalet kâğıdını ıslatıp çömeldi. Bir gonca gülün cenazesi de varsın böyle kaldırılsın! dedi sessizce. Ama artık birileri çıkıp şu mutsuz

Kanı çakıllanınca kadının, içinden söktüğü taşların eriyiğinde sağaltır hayatı. Bir yaşam bile olamayan bu hayatı taşın sabrında, suyun hafızasında, alevin titreyişinde sınar. Varolanlara boyun eğmez yaşamın varoluşu; sanat estetiğe, etik ahlaka, bedenin zekâsı aklın bedenine sığmaz ve bir varlık taşmasına dönüşür dil. Güzellik lanetli bir paydır ve tehlikeli bir masumiyetin tatlı şiddetiyle taçlandırılmalıdır. Bir varlık taşması olan Güzellik Suçları, akla boyun eğmeyen bedenin ve ruhun, meleksi güzelliğe