"Orda bahçede Geçen gün güle sormuştum Gerçek misin sen Sesimle bir yaratılmış Başka bir ses çınladı benden

"Ferhat erimişti, Bisütun sanki daha kavi. Ter boşandı sırtından, alnından, şakaklarından... "Koca dağ.." diye soludu, "... dağ seni!" Olanca gücüyle bir kez daha vurdu. Pıt! O kadar... "Koca dağ! Dağ seni.." "Oğul nakkaş değil misin," demişti Behzat. "Ancak incecik nakışlar dökülür ellerinden, ah oğul..." Ses etmemişti. "Sultanların yanı tekin değildir oğul," demişti Behzat. Sessizce dinlemiş, içinden "aşk!" demişti. O kadar... Aşk, he mi, aşk için...Aşk hu! Bir kez daha külüngü savurdu Ferhat. Körük gibi

Ağır adımlarla çıktı dedesinin odasından, sizi burada bırakıyorum, dedi, hepiniz burada kalın, birbirinizi ağlatın. Bozkırda, yıldızlı bir gecede, çıplak ayaklarına ince taşlar bata bata yürüdü. Alıç ağacının dibine çöktü. Kırkbirinci geceydi, gözleri sabit bir noktada, geceler boyu dışarı baktığı pencerede. O odada bıraktıklarından biri, diğerlerinin arasından sıyrılıp billür, berrak, geliverir mi, diye bekledi. Bekledi ki biri gerçekten gelsin, bu gelen onun cevabı olsun, boşuna yola düşmedin, yapayalnız