Fikirleri ve eserleriyle 12. yüzyıla damgasını vuran Fahreddin er-Râzî’nin etkisi vefatından sonra da kendisini belirgin bir şekilde hissettirmiştir. Öyle ki bu yüzyıldan sonra kaleme alınan kelâm ve felsefe eserlerinin neredeyse tamamında konular, onun görüşlerinden, tespitlerinden ve eleştirilerinden bağımsız olarak ele alınamaz olmuştur. Râzî’nin bu etkisi sebebiyle, kendisinden sonraki kelâmcılar ve felsefeciler onu “el-İmâm” unvanıyla zikretmişlerdir. Onun kelâm ilmindeki merkezî konumu Cürcânî’nin Şer

Râzî; etkileri mensup olduğu Eş‘arî kelam ekolünün sınırlarını aşan bir düşünürdür. Eş‘arîlik bağlamında ele alındığında felsefi kelâm döneminin en yetkin temsilcisi sayılır. Bu eser, Râzî’nin dinler ve inançlar hakkında kısa ve liste oluşturmaya yönelik metindir. Eserde Müslüman, Yahudi, Hristiyan, Mecusî, düalist inanç gurupları ve filozoflar belirli tanımlar ve isimler üzerinden ayırt edici inançlarına göre belirlenmiştir.

Kur’ân’ın İ’câzı ve Belâgat Fahreddîn er-Râzî Belâgat ilmini bir ilim olarak ortaya çıkaran şey Kur’ân’ın i’câzı olmuştur. Zira nazma dayalı i’câz temellendirilirken bu husus, zamanla farklı ilim dalları içerisinde işlenegelen belâgat konularını bir çatı altında toplama fikrini ve böylece i’câzı kâmil bir şekilde sunma düşüncesini netice vermiştir. Bu açıdan belagat ilminin klasik dönemde ilimleşme sürecini büyük oranda i’câza borçlu olduğunu söylemek mümkündür. Belâgatin müstakil

Kelâmî-felsefî dönemin otorite ismi olan Fahreddin er-Râzî, (606/1210) başta kelam, felsefe ve mantık olmak üzere birçok aklî ve naklî ilimde eser kaleme alan en etkili şahsiyettir. Râzî’nin 599-602/1202-1205 tarihleri arasında “es-Sultânu’l-mu‘azzam” olarak nitelediği Muizzüddîn (Şehâbeddîn) Muhammed’e ithafen Farsça kaleme aldığı elinizdeki bu eser, Râzî’ye “efendim” ve “şeyhim” diyen bir öğrencisi veya en azından onun bir takipçisi tarafından ya daha hayattayken ya da onun vefatına müteakip Arapçaya terc

İslâm bilim ve düşünce tarihinde hiçbir bilgin onun kadar etkili olamadı, geleceği şekillendirmede hiç kimse onun kadar sıra dışı bir tesir gösteremedi, hiç kimse aynı anda yazdığı tüm alanlarda başat ve kurucu eserler ortaya koyamadı. Öyle büyük bir düşünür olarak görüldü ki yazdığı her eser, dile getirdiği her konu, tartıştığı her mesele, sahasının vazgeçilmez meselesi haline geldi. Tefsiri, dirâyet metoduyla yazılan en önemli tefsir kabul edildi. Usûl ve fürû alanındaki eserleri asırlarca okundu-okutuldu

Elinizdeki eser, Fahreddin er-Râzî'nin Mâverâünnehir bölgesine yaptığı seyahat esnasında bölgenin önde gelen âlim ve düşünürleriyle başlıca fıkıh, fıkıh usulü, kelam, astronomi ve felsefe sahalarında ilmî meselelere dâir yaptığı münâzaraları içermektedir. Dönemin önemli ilim merkezlerinden olan Buhara, Semerkant, Hocend, Benâkit, Gazne ve benzerlerinde gerek usul gerekse içerik açısından ilmin eriştiği yüksek seviyeye ışık tutmaktadır. İslam âlimleri arasında tartışmanın usul ve edebine bir örnek teşkil etm

Fahreddin er-Razi (ö. 606/1210) kelâm, felsefe, tefsir ve usul-i fıkıh alanlarına dair çalışmalarıyla felsefi ve dini ilimlere yeni bir yön vermiş ve bu nedenle el-İmam olarak tanınmıştır. Bu çalışmada orijinal metniyle birlikte tercümesine yer verilen el-Muhassal Razi'nin yaşadığı döneme nispetle önceki ve sonraki alimlerin, filozofların ve kelâmcıların görüşlerinin özetini veren, başka bir ifadeyle kelam ve felsefenin temel meselelerini karşılaştırmalı inceleyen bir eserdir. Razi eserde farklı düşünce gr

İslam düşüncesi ve özelde kelamın köşe taşlarından olan Fahreddîn er-Razî, gerek yazdığı eserler gerekse doğrudan ya da asırlara yayılan tesiri üzerinden dolaylı talebesi ve takipçisi olan isimler vasıtasıyla bir ekolün kaynağı ya da kurucusudur.Onun ilmî ve kelâmî kimliğinde Eş'arîlik büyük ölçüde belirleyici olmakla birlikte, sayıları yüzlerle ifade edilebilen eserlerinde benimsediği çizgi ve metot açısından süreç içerisinde kısmi farklılıklar da gözlenebilmektedir. el-İşare fî usûli'l-kelam, Razî'nin bu

Elinizdeki eser, Fahreddin er-Râzî'nin Mâverâünnehir bölgesine yaptığı seyahat esnasında, bölgenin önde gelen âlim ve düşünürleriyle başlıca fıkıh, fıkıh usulü, kelam, astronomi ve felsefe sahalarında ilmî meselelere dâir yaptığı münâzaraları içermektedir. Dönemin önemli ilim merkezlerinden olan Buhara, Semerkant, Hocend, Benâkit, Gazne ve benzerlerinde gerek usul gerekse içerik açısından ilmin eriştiği yüksek seviyeye ışık tutmaktadır. İslam âlimleri arasında tartışmanın usul ve edebine bir örnek teşkil et