gelsen de gem vursam duygularıma kurtarmayacak bu harlı ateşleri çırpındıkça batıyor dikenli teller yağmurlar yağdıkça seninleyim dolu yağdıkça güz ateşi bir kuşun kanadını yolacak rüzgarlar boy atacak çakırkeyf gecelerde kendimi salacağım yılanlı bahçelere türkülerin sesine sesimi katacağım eteklerin zil çalsa geçsen de günahından ateşlerde dans eden gölgeme bakacağım bir ölümle vurduğun denize saldın beni

Ey Yolcu. Ne Züleyha'yı kına, ne Yusuf'un iffetini yok say. Bil ki, Yusuf'un mintanını yırtan aşk, kendini yok ederek bu öyküyü yazdırdı. Kutsal gerçeklerini bir yalana değiştirmesen, tanrıya verdiğin yakarışı büyü bozulduktan sonra değiştirmek zorunda kalmazsın! Ey Yolcu. Bir dost kaybetmek, acının ve yalnızlığın en derini olmalı. Bir ikinci kendini kaybetmenin hüznü olmalı. Felek yanlışımızı yüzümüze vurduğunda, insanlığın derin pişmanlığı bizi sarmadan kapıyı çarpmadan gitmeli, dönmek istediğimizde o kap

mor bir nefestir yandıkça mum ağlayan bir yetimdir ellerinde ateş mevsim intizar, mevsim taşları yiyen dev bir ölünün cebinde kalan keder hatırlatıyor bana takvim yapraklarını ey sesimi sesine bastıran hüzün aydım, taşları yedim parmaklarımı kıran yabani rüzgar tutuşturulmuş hoyrat dal uçlarımı! yol bilmezim, içimdeki taşları bir bir ayıklayan giz her bir yıl, başka bir yola döşer sancısını ve yarım kaldı mı ay, yarım kaldı mı güneş şiirsiz kalır şehir, dumansız kalır ateş

Bahar geçti, yaz geçti, yangın geçmedi, hezeyan geçmedi, geçmiş devirlerden kalan yalan geçmedi. Sanırım üç kuşak boyu içime hapsolan hüzün kuşları bir türlü uçmayı beceremiyor, beni hazandan hazana vurup duruyor. Ve her vurduğunda bir tarafımı kanatıyor sonbahar günlerinde. Bir yoksulluk, bir yoksunluk yapışıyor yakama. Beni sarsan yağmurlardan bilirim. Aylardır gecenin sesini duymuyordum, özlemiştim. Gecenin kalp atışlarını kulağıma fısıldayan ay ve yıldızlar. Suskun akasya ağacı. Onu kollarıyla sarıp sa

Bilgenin Günlüğü, şuuraltından fışkırmış, monolog yanı ağır basan; kültür, sanat, edebiyat, felsefe, sosyoloji kültü içerisinde vals yapan söz rakkasesi. Biline gelen bir tarzdan öte, öykümsü bir anlatım meddahı. Şiir ve şair, aşk ve âşık ile akrabalık bağları güçlü olan aşk ehli, kelam erbabı. Arada bir sahnede yerini alan Bilge; hikemî tarzıyla öğütler veren güne ve konuya dair son noktayı koyan, çağdaş bir derviş. Bilge, edasıyla ve bilgisiyle bazen bin/ler yaşında bir kâmil, bazen de delikanlı bir

Zagros Çığlığı, Zerdüş kültürünün ana prensipleri etrafında örgülenmiş lirik anlatımlı bir romandır. Karanlıkla ışığın savaşında her yeri aydınlatan ışığın, ateşle aşkla konuşması romanın kurgusunu oluşturur. Krallar, tanrılar, kâhinler ve bilge insanlar, kimi zamanda varlığın bizzat kendisi ateşi kutsar. O olmadan varlığın kendisi de anlamsızdır. Ateş kutsaldır. Ve kutsal olan ateş taliplileri için bir cennettir. Cehennem, ateşin kıvılcımlarından akan bir şelaledir. Arınmanın, sevinç ve üzüntünün arkadaşı