Dün gece radyodaki "Gecenin İçinden" programında çocuklarda teknoloji bağımlılığını, dijital dünyayı, dijital oyunları konuştuk. İşimiz bitince ayrılmak üzere binanın dışına çıktım. Ankara'nın en ünlü bulvarı olan Atatürk Bulvarı'na adım attığım anda iki çocuk ile karşılaştım. Göz göze geldik. Hemen kaçırdılar kara gözlerini benden. Utandılar sanki. Yaklaşık on üç on dört yaşlarındaydılar. Saat gece yarısı 01.30 idi. Belli ki işe yeni başlamışlardı. Caddede çıplak ayaklarıyla boylarının iki katı büyüklügünd

Çalışma masasında defter. Bordo kapaklı. Üstünde kurşun kalem. Yanında beyaz silgi. Tanıdık bir kitap. Oğuz Atay’ın Tutunamayanlar’ı. Arasında ayracı. Dokunmak istiyor önce. Görmek istiyor. Bu son okuyucunun nerede kaldığını bilmek istiyor.Ayraca bağlı sarı anahtar. Kitabın ucundan sarkıyor.“Bir anlam aramamalı. Anlam kadar insanın hayatını zehir eden bir kavram yoktur.”***Salgın günlerinin hüznüyle başa çıkma çabamın ürünü olan bu kitaptaki öyküleri yazarken iyileştiğimi paylaşmak isterim. Okumak kadar yaz

Denemeler En “güzel” korkuluk, kuşlar için en “korkutucu” korkuluk anlamına geliyor. Yarışmada kuşları tarlada en fazla korkutacak, en korkunç korkuluk “en güzel” korkuluk olarak “birinci” seçiliyor. Korku ile güzel bir araya geliyor hatta “en korkunç” ile “en güzel.” En korkunç olanı en güzel seçmek tuhaf değil mi? Peki, “en güzel”, yani en korkutucu korkuluk nasıl olmalı? Yarışmaya katılan bir köylü amca tanımlıyor: “İnsana benzeyecek ki, kuşlar korksun!” En güzel korkuluğun tarifi bu: İnsana en çok benz

Bilgi ve kütüphane her çocuğun hakkıdır. Çocukların bu hakkı kullanabilmeleri için nitelikli hizmet veren çocuk kütüphanelerine ve personeline gereksinim vardır. Çocuk kütüphanesi, çocuğun temel yaşam becerilerini elde etmede önemli rol oynayan, kütüphane kültürünü başlatan, doğru bilgiye erişimini, eğitimini, dilini, okuma kültürünü, kültürel gelişimini, olumlu kişilik özellikleri kazanma ve toplumsallaşma sürecini destekleyen güvenilir bir kuruluştur. Çocuk kütüphaneleri, son yıllarda Türkiye’de öne çıkan

Ancak en önemlisi, insanın bu zor zamanlarda ne yaptığı, neyi nasıl yaptığıdır galiba. Mesele, insanın bu zor zamanlarda da insan kalabilmesidir. Çünkü böylesi zamanlar insanı insan olmaktan uzaklaşmaya zorlar. Ya da şöyle söyleyelim: İnsan zor zamanlarda insan kalabilme sınavından geçer; bu zamanlar insanın ne kadar insan olduğunu ortaya çıkarır. Zor zamanlar insan için, insanlık için sorgulama, hesaplaşma, istenç ve insani olanla olmayan arasında gidip gelme zamanlarıdır. Zor zamanlar insan için turnosol

"İnsan gibi..." Eskiden daha mı çok duyardık, kullanırdık bu sözü acaba? Çocukluğumuzda bir akraba, tanıdık ya da komşuya akşam gezmesine gideceğimizi öğrendiğimizde nasıl da sevinirdik! Kış akşamları sobalı odalarda, yazın ise ay ışığı ile aydınlanan toprak avlularda tadına doyulmaz oyunlar oynar, yiyecekler yer ve gülerdik. Ancak bu gezmelere gitmeden önce ailemiz tarafından defalarca ciddi biçimde uyarılırdık: "Yaramazlık yapmak yok, insan gibi duracaksınız!" Ve misafirlikte de sık sık kızarlar, azarlarl

Bilgi ve kütüphane her çocuğun hakkıdır. Çocukların bu hakkı kullanabilmeleri için nitelikli hizmet veren çocuk kütüphanelerine ve personeline gereksinim vardır. Çocuk kütüphanesi, çocuğun temel yaşam becerilerini elde etmede önemli rol oynayan, kütüphane kültürünü başlatan, doğru bilgiye erişimini, eğitimini, dilini, okuma kültürünü, kültürel gelişimini, olumlu kişilik özellikleri kazanma ve toplumsallaşma sürecini destekleyen güvenilir bir kuruluştur. Çocuk kütüphaneleri, son yıllarda Türkiye'de öne çıkan

Hakkari'den Izmir'e, Türkiye'nin her bir yerinde çalısan kütüphaneciler yazdı bu kitabı. Yasadıklarını tarihe not düstüler, bizimle paylastılar. Ne güzel, ne acıklı ve ne komik ama ne saygı ve sevgi duyulası anı öyküler çıktı ortaya bilseniz! Belki de daha da önemlisi farklı açıdan çekilmis çok renkli bir Türkiye fotografı çıktı. Bazı meslekler vardır üyelerini sırtlar, tasır ve bazı meslekler de vardır ki üyeleri tarafından sırtlanır ve tasınır. Meslegimiz, kütüphanecilik ikinci gruba girer. Ve bu kitap k

Sonra annem gelirdi yanıma; neden ağladığımı sorardı. Anlatırdım ona. O bir yandan burnumu silmeye çalışırdı. Ağlama derdi, karıncalar vazgeçmez, yuvalarını yine aynı biçimde yaparlar, üzülme! Karşıda çıkış yok yazısı ve üşüşüyor karıncalar düşlerime. Böyle zor zamanlarda bir menekşe hikâyem gelir aklıma, bir de o karınca yuvaları. Yeni doğmuş menekşe yapracıkları kadar olamıyor musun ve karıncalardan utanmıyor musun? diye sorarım hep kendime. Çocukluğumuzun, yitireceğimizi hiç bilemediğimiz, düşünemediğimi