Hayat insanlara farklı yollar sunar. Bunları değerlendirmek bizlere düşer. Herkes yol ayrımına geldiğinde, bazısı hiç düşünmeden önüne çıkan ilk yola girer. Diğerlerini eler. O yolda karşılaşabileceği olasılıkları düşünmeden, ince eleyip, sık dokumadan. Karşılaştığı her zorlukta, neden diğer yolu seçmediğini sorar durur kendine. Ama nafile. Artık yoktur dönüş geriye.

"Şeref! Sen beni sevmiyorsun. Sevgi, aldatılmayı önler. Sevgi sadakat getirir, karşındakini kaybetme korkusunu getirir. Sevgi, evrendeki en büyük güçtür. Sana inanmıyorum Şeref! Sen yalancısın! Sana dönmeyeceğim, yaptıklarını hazmetmem mümkün değil!" diyerek telefonu kapattı ve hıçkırıklara boğuldu. Saatlerce ağladı Şehnaz. Gözyaşları kuruyuncaya kadar. Sonra kalktı ve aynaya baktı. Göz kapakları şişmişti. Yine de gülümsemeyi başardı. "Yarın yeni bir gün olacak!" dedi.

Sarı saçlarını omzundan geriye doğru savurdu İris, akşam güneşinin yıkadığı tepede. Soğuk mezar taşma oturup, derenin küçük kıpırtılarını seyretmeye başladı. "Nasıl da benzeşir yüreğimin çırpıntılarına," dedi sessizce, aktığı o büyük güneş gözlüğü, içinden taşıp çağlayan pişmanlık gözyaşlarına perde oluyordu adela. Kilerini silecek niyetine kullansa da, bir türlü sonu gelmiyordu gözyaşı yağmurunun. İki saat kıpırdamadan oturduğu kara mermerden, on yıl öncesine, Aşan´ın kollarında olduğu ana kaydı zilini bir