10. asrın pek şöhret bulmayan münzevî sûfilerinden Abdulcebbar en-Nifferî'nin tasavvufî düşüncesinin temelini oluşturan ayrıca eseri Mevakıf'ın ismine de ilham kaynağı olan vakfe ve mevkıf kavramlarını konu edinen bu eserde sûfilerin manevi yolculuklarının farklı mertebeleri ele alınmıştır. Özellikle insanı ahlak, bilgi ve kendini gerçekleştirme açısından kemale doğru götüren bu yolculuğun nihai noktasını ifade eden vakfe eserin ana konusunu oluşturmaktadır. İnsanda masivaya yönelik her hangi bir talep ya

Allah ona bakar ve namazında sağa-sola baktığını, fikrinin dükkânıyla ve ticaretiyle meşgul olduğunu görür. Kul ise bütün bunlara rağmen Ancak Sana ibâdet ederiz demektedir. Hâlbuki yalan söylemektedir. Allah öyle bir kula şöyle der: Bütününle Bana ibadet ettiğini söylerken yalan söyledin. Gözünle kıbleden başka bir yere yönelmedin mi? Kulağını oradakilerin sözüne vermedin mi? Kalbinle sana söylenenleri düşünmedin mi? O halde ibadet ederiz sözündeki dürüstlüğün nerde kaldı! İbn Arabî *Ben namazda Rabbime

Titiz bir çalışmanın ürünü olan bu kitap, İbnül-Arabinin; tasavvufî tecrübe sonucu elde edilen mârifetin ifade edilebilme imkânı konusundaki görüşlerine temel aldığı ilke ve kavramların tespit edilmesi, değerlendirilmesi ve yorumlanmasından oluşmaktadır. Kitapta, İbnül-Arabinin bu husustaki anlayışının, İslam düşüncesindeki diğer yaklaşımlara göre önemi, farklılığı ve getirdiği yeni boyut vurgulanmaya çalışılmış. Yine, Tasavvuf disiplini içerisinde ulaşılan hakikatlerin ifadesi ne derece mümkündür? sorusuna