İran Safevî Devleti’nin Kuruluşu ile Osmanlı-İran İlişkilerinde Şiîliğin Rolü; Hz. Peygamber (s.a.v.)’in hayatta olduğu zaman sahabeler kendi aralarında düştükleri ihtilafları Hz. Peygamber’e iletiyorlar ve O da ihtilafı çözüme kavuşturuyordu. Ancak O’nun vefatı sonrasında ortaya çıkan bir kısım ihtilaflar ister istemez bir takım ayrılıklara yol açmıştır. Bu ihtilaflardan birisi de imamet/hilafet meselesinde ortaya çıkmış ve iş istişareler sonrasında tatlıya bağlanmıştır. Ancak konu özellikle Şîa ta

İslâm Düşünce Tarihi'nde Hz. Ali döneminde ana bünyeden ilk kopuşu temsil eden grup Hâricilerdir. Hâricilerin Kur'ân'a yaklaşımları tam bir parçacı yaklaşımı sergiler. Onlara göre kendilerinin ayetlerden anladıkları mana doğru, onun dışındakiler yanlıştır. Dolayısıyla kendileri gibi düşünmeyen herkesi kâfir olarak nitelendirip ötekileştirmişler ve sonrasında da cihad adı altında aşırı şiddet uygulamışlardır. Hariciler bu halleri ile erken dönem İslâm Dünyasında tam bir terör estirdikleri bilinmektedir. İ

Osmanlı Tarihinde ciddi bir fikir ve tefekkür hayatının bulunmadığı yerli ve yabancı yazarlar tarafından sıkça dile getirilen bir meseledir. Bir çadır devleti olarak yola çıkan Osmanlı Devleti XV. ve XVI. asırlarda imparatorluk haline gelmiş ve ilmî, fikrî, askerî ve idârî sahalarda dünyanın en güçlü devleti olmuştur. Hiç şüphesiz ki, devletin bu hale gelmesinde, Osmanlı'nın ilme ve ilim adamlarına vermiş olduğu değer Osmanlı Devleti'ni asırlarca ayakta tutmuştur. Söz konusu asırlarda İstanbul, bir ilim

Bu güne kadar İbn-i Kemalin hayatı ve eserleri ile Osmanlı tarihinde oynadığı rollerle ilgili olarak çok kıymetle araştırmalar yapılmıştır. Ancak İbn-i Kemalin en önemli yönü yani Osmanlı düşünce tarihi açısından onun zengin muhtevası bu eserde ortaya konmaya çalışılmıştır.

Bilindiği gibi, Türk-İran münasebetlerinde Şiîliğin rolü çok büyüktür. İslâm’ın erken dönemlerinde teşekkül eden Şîa ’nın, bugün olduğu gibi, özellikle Osmanlı dönemindeki münasebetleri büyük ölçüde etkilediği bir vâkıadır. Özellikle, on beşinci yüzyılın sonları ile, on altıncı yüzyılın başlarında iki devlet arasındaki kanlı muharebelerin görünen sebebi, dînî ve mezhebîdir. Gerçek şu ki, tek sebep dînî ve mezhebî olan ihtilaflar değildir. Ancak, halkın savaşa sevk edilmesinde bu sâik sürekli kullanılmıştır.