Altı asra yakın bir süre nesillerin ruhuna tanıklık eden klasik Türkedebiyatı, geleneksel ile modernin karşılıklı etkileşim, çatışma ve dönüşüm süreçlerinde birbirlerine tamamıyla zıt değerlendirmelerin konusu olur.Yeninin eskiyle çatışması, bilhassa toplumsal değişim dönemlerinde sıklıkla karşılaşılan tabii, sosyolojik bir olgudur.Tabii olmayan ise, tarihe ve geleneğe bakışta aklın ve bilimin yerini duyguların ve ön yargıların almasıdır.Kültürel değişimin yol açtığı sarsıntıların durulmaya başlaması, divan

Evlerden konaklara, kişilerden saraylara kadar her türlü mekanın ayrılmaz bir parçası olan Türk bahçeleri, karşılaştıkları kültürlerden esintiler taşımakla birlikte, kendine özgü bir estetik anlayışı aksettirirler. Yüksek düzeyde bir estetik zevki temsil eden divan şiiri de Türk edebiyatının has bahçesidir. Bu şiirin gelişimiyle has bahçenin gelişimi arasında bir koşutluk vardır. Çalışmamızın konusunu teşkil eden 18. yüzyıl, has bahçede farklı bir üslubun izlerinin görülmeye başladığı, III. Ahmed (1703 - 1