Okudukça korkularımızla yüzleştik, korkularımızın üstesinden geldik. Kendimize güvendik, kendimize inandık. Aklımızı, kalbimizi birlikte nasıl kullanılacağını öğrettiniz bize. Ben kendime bakıyorum, neden bir Felsefe Öğretmeni oldum diye. Aklıma kâğıttan beyaz gemi geliyor. Meğer hiç inmemişim beyaz gemimden. Hep yol almışım yakınlardan uzaklara uzaklardan yakınlara, aramışım kendimi bir ömür boyu, tarih düşmüşüm gittiğim yerlere, notlar bırakmışım uğradığım kıyılara. Nereden gelip nereye gittiğimi bilmişim

Anlatmak istediğin masal değildi, uzaktaki. Sararmış tarlaların sahaflığında, sonbahar tomar tomar. Harcanmış hayatlar, rüzgârı kesilmiş değirmen gibi karşımda dururlar. Meşin damarlar, hüzün kuşanırlar. Pek aşina, pek acılı zamanlar. Ve hep öyle kalacaklar, uzaktaki. Mevsimin kalbinde duruyorsam, gözlerimi sana vermişimdir. Kör karanlıklarda bekliyorsam, kalleş bir umuda bel bağlamışımdır. Senin yolunda giden yolcudur, azalan günlerim, santim santim doğranmış bu sonbahar geceleri. İsli bir duvar gibi duruy

İnsanın kendisi Dört Mevsim Beş Vakit Hüzün değil midir, bir sonbahar sabahı ansızın dünyada gözlerini açan yahut bir ikindi yağmurunda hayat yolculuğuna başlayan. İnsan ilkbahardır kimi zaman, sabah kuşlarını iç cebinde taşıyan. Kimi zaman da yazdır öğle sıcağında Asr'a tutulan, dehrinde unutulan, bir garip vakti hazan. Ve hitamında kıştır insan bütün yaşanmışlıkları, hayalleri eksik ve yarım bırakarak yolculuğunu noktalayan. Bir yaz sabahı indirmişimdir başımı göçerlerin dengine, siyah benekli kuzumla, yo